Γενικά
Ο αμφιβληστροειδής αποτελεί το σπουδαιότερο χιτώνα του οφθαλμού και αποτελείται από δύο πέταλα, τον ιδίως αμφιβληστροειδή, όπου βρίσκονται τα ραβδία και τα κωνία και συντελείται η οπτική λειτουργία και το μελάγχρουν επιθήλιο, το τροφικό στρώμα. Ο διαχωρισμός των δύο αυτών πετάλων καλείται αποκόλληση του αμφιβληστροειδούς. Αμφοτερόπλευρη προσβολή έχουμε σε ποσοστό 10-25%. Η κληρονομικότητα φαίνεται να παίζει σπουδαίο ρόλο.
Μορφές
Υπάρχουν τρεις τύποι αποκόλλησης:
1. Η ρηγματογενής
2. Η ελκτική
3. Η εξιδρωματική ή δευτεροπαθής
Ρηγματογενής αποκόλληση
Η ρηγματογενής αποκόλληση προυποθέτει την ύπαρξη ρωγμής του αμφιβληστροειδούς, διαμέσου της οποίας υγρό από τον υαλοειδικό χώρο εισέρχεται ανάμεσα στα δύο πέταλα του αμφιβληστροειδούς.
Ελκτική αποκόλληση
Η ελκτική αποκόλληση παρατηρείται σε οφθαλμούς με παραγωγική διαβητική αμφιβληστροειδοπάθεια ή μετά από διαμπερή τραύματα. Δημιουργούνται λόγω της υποκείμενης πάθησης υαλοειδοαμφιβληστροειδικές μεμβράνες, οι οποίες ασκούν ισχυρές έλξεις στον αμφιβληστροειδή, μ’αποτέλεσμα την αποκόλλησή του. Σ’ αυτήν την αποκόλληση συχνά λείπουν οι φωτοψίες και οι μυϊοψίες.
Εξιδρωματική αποκόλληση
Η εξιδρωματική αποκόλληση οφείλεται σε όγκους του χοριοειδούς, σε οπίσθια σκληρίτιδα, σε φλεγμονές του χοριοαμφιβληστροειδούς και είναι η πιο σπάνια.
Προδιαθεσικοί παράγοντες
Προδιαθεσικοί παράγοντες για τη δημιουργία ρωγμής είναι οι εκφυλιστικές αλλοιώσεις στην περιφέρεια του αμφιβληστροειδούς ( συχνότερες στους μύωπες ) και η ύπαρξη υαλοειδικής έλξης (όπως στην οπίσθια αποκόλληση υαλοειδούς).
Ο ρόλος της μυωπίας (κυρίως της υψηλής) είναι σημαντικός στην αποκόλληση του αμφιβληστροειδούς, αφού είναι υπεύθυνη και για πρόωρη εκφύλιση και αποκόλληση του υαλοειδούς και για παρουσία εκφυλιστικών αλλοιώσεων στον αμφιβληστροειδή.
Αλλος προδιαθεσικός παράγοντας είναι η πλήξη του βολβού, άμεση ή έμμεση, η οποία μπορεί να προκαλέσει ρωγμή, καθώς και η μετεγχειρητική αφακία.
Κλινική εικόνα
Τα πρόδρομα υποκειμενικά συμπτώματα είναι οι φωτοψίες (λάμψεις) και τα μικρά μαύρα στίγματα (μυϊοψίες), που μετακινούνται με τις κινήσεις του οφθαλμού και εμφανίζονται αιφνίδια. Με την εγκατάσταση της αποκόλλησης έχουμε την εμφάνιση μόνιμου νέφους (πέπλου ή σκιάς) σ’ένα τμήμα του οπτικού πεδίου. Εφόσον η κεντρική περιοχή της όρασης (η ωχρά) είναι ελεύθερη, η κεντρική όραση διατηρείται, με την επέκταση όμως της αποκόλλησης και σ’αυτήν την περιοχή, έχουμε δραματική μείωση και τελικά κατάργηση της οπτικής οξύτητας.
Η διάγνωση της αποκόλλησης γίνεται με βυθοσκόπηση, ενώ μπορεί να χρειαστεί, σε επιλεγμένες περιπτώσεις, και υπερηχογράφημα οφθαλμού.
Αντιμετώπιση
Η θεραπεία της αποκόλλησης είναι χειρουργική και μεγάλη σημασία ως προς το μετεγχειρητικό αποτέλεσμα έχει η πρώιμη διάγνωση και η γρήγορη αντιμετώπιση.
Διαβάστε επίσης
Χειρουργός Οφθαλμίατρος
