Είναι απαράδεκτο να χαρακτηρίζονται ως “μεταρρυθμίσεις”, διαδικασίες συνολικής ανατροπής.

Έχουν περάσει περισσότερα από τέσσερα χρόνια και εξακολουθούμε να μιλάμε για “κρίση“. Κι αυτό είναι λάθος, γιατί αδυνατούμε να καταλάβουμε ότι βιώνουμε ήδη την επόμενη φάση. Είναι το “νέο status” για την Ελληνική κοινωνία – και όχι μόνο την Ελληνική – που αναμένεται να διαρκέσει αρκετά. Με μια κοινωνία σαστισμένη, που αδυνατεί να αντιδράσει. Φαίνεται μάλιστα ότι ήρθε η ώρα της Υγείας να υποστεί “μεταρρυθμίσεις”.

Όλες οι παρεμβάσεις που επιχειρούνται έχουν ουσιαστικά ένα αποτέλεσμα. Να μειωθεί δραστικά η συμμετοχή του δημοσίου στις δαπάνες υγείας. Ωστόσο, οι πολίτες εξακολουθούν να πληρώνουν φόρους, που συνεχώς αυξάνονται, και το κράτος να εισπράττει, χωρίς να εκπληρώνει τη συνταγματική υποχρέωση για τη διασφάλιση της υγείας όλων των πολιτών. Όπως είναι προφανές, οι δαπάνες υγείας θα περνάνε σταδιακά ολοένα και περισσότερο στον πολίτη. Και θα παρέχονται από ιδιωτικούς φορείς, καθώς το κράτος θα απαξιώνεται ολοένα και περισσότερο. Τα χρήματα από τη φορολογία θα καλύπτουν τις δανειακές ανάγκες, δηλαδή το χρέος.

Τι θα συμβεί όμως με τους πολίτες εκείνους, που δεν θα έχουν να πληρώσουν για την υγεία τους; Σε μια πρόσφατη ανακοίνωση, ο ΙΣΑ διερωτάται με αφοπλιστική αμεσότητα: μήπως προωθείται το μοντέλο «ο έχων επιβιώνει – ο μη έχων αποβιώνει»; Μπορεί να ακούγεται αδιανόητο, αλλά δεν είναι. Δεν μπορώ να γνωρίζω αν θα επιβληθεί στην Ελλάδα, ωστόσο σε πολλές χώρες του κόσμου, ισχύει. Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι Ηνωμένες Πολιτείες.

Προφανώς, τα συσσίτια και η “φιλανθρωπία” δεν αποτελούν λύση. Η νοσηλεία σε τριτοβάθμιο Νοσοκομείο είναι συχνά μια πολύ ακριβή διαδικασία. Η ελληνική κοινωνία αντέχει ακόμα, κυρίως γιατί υπάρχει και λειτουργεί ο θεσμός της οικογένειας. Ωστόσο, μια κοινωνία με έναν στους δύο νέους ανέργους και εκατομμύρια ανασφάλιστους δεν θα μπορέσει να στηριχθεί για πολύ στη σύνταξη των γονέων. Η οποία και αυτή θα περικοπεί ακόμα περισσότερο.

Θα περίμενε κανείς ότι, τουλάχιστον η Υγεία, θα αποτελούσε “κόκκινη γραμμή”. Όποιες και να είναι οι αλλαγές, που προωθούνται στο βιοτικό επίπεδο στο όνομα του χρέους, το δικαίωμα στην Υγεία θα έπρεπε να διαφυλαχθεί. Ακόμα και με περικοπές σε άλλους τομείς “υπέρ υγείας”. Φαντάζομαι ότι ακόμα και ο Μακιαβέλι, αν ήθελε να απαλλοτριώσει μια χώρα, θα σεβόταν την υγεία, ώστε να έχει ισχυρό άλλοθι.

Είναι απαράδεκτο να χαρακτηρίζονται ως “μεταρρυθμίσεις”, διαδικασίες συνολικής ανατροπής. Οι πολίτες στην Ελλάδα έχουν ανάγκη και δικαίωμα να ακούσουν την αλήθεια. Όποια κι αν είναι αυτή. Εδώ και αρκετά χρόνια, στη “νέα” Ευρωπαϊκή πραγματικότητα της χώρας μας, λέξεις πολύ σημαντικές χρησιμοποιούνται για διαδικασίες που δεν αντιπροσωπεύουν πραγματικά: μελέτη, έρευνα, ποιότητα, πιστοποίηση, επιδότηση, επιχορήγηση, επιχειρείν, κατάρτιση, μνημόνιο, αξιολόγηση, ανάπτυξη. Όταν όμως οι λέξεις χάνουν το νόημά τους, ο λόγος χάνει τον επικοινωνιακό του χαρακτήρα. Για ένα άτομο μπορεί να σημαίνει σχιζοφρένεια, για μια κοινωνία ότι χάνει τη συνοχή της.

Διαβάστε επίσης

• Λεωφορείον η Υγεία. Τελειωμό δεν έχουν τα εισιτήρια
• Τέλος εποχής για τον ΕΟΠΥΥ με 151 ΝΑΙ. Απεργία επ’ αόριστον από τους γιατρούς
• Εξαιρέσεις στο πλαφόν. Καταδικάζουν γιατροί και αντιπολίτευση
• ΠΕΔΥ της κρίσης ο νέος ΕΟΠΥΥ
• Νέα παράταση της απεργίας μέχρι 17 Ιανουαρίου αποφάσισαν οι γιατροί του ΕΟΠΥΥ