Γενικά, η αρτηριακή πίεση θεωρείται φυσιολογική όταν η συστολική (η “μεγάλη”) είναι μικρότερη από 140 mmHg (χιλιοστά στήλης υδραργύρου) και η διαστολική (η “μικρή”) είναι μικρότερη από 90 mmHg. Πέρα από αυτά τα όρια αρχίζουμε να μιλάμε για αρτηριακή υπέρταση.

Αλλά και αυτό είναι ένας γενικός κανόνας πλαίσιο, δεν έχει απόλυτη ισχύ. Υπάρχουν διακυμάνσεις από άτομο σε άτομο και από ηλικία σε ηλικία.

Έχει παρατηρηθεί ότι περίπου οι μισοί από τους ασθενείς στους οποίους τυχαία διαπιστώνεται μικρού βαθμού υπέρταση, εμφανίζουν τρεις μήνες αργότερα σημαντική μείωση της αρτηριακής πίεσης.

Πολλοί παράγοντες είναι δυνατό να προκαλέσουν παροδική αύξηση της αρτηριακής πίεσης ακόμη και σε φυσιολογικά άτομα. Κατά τη διάρκεια της σωματικής κόπωσης ή έντονου συναισθηματικού stress, η αρτηριακή πίεση αυξάνει, προκειμένου να εξασφαλιστεί η αιμάτωση των ιστών και των οργάνων.

Όταν οι απαιτήσεις για αυξημένη παροχή αίματος στους ιστούς εκλείψουν, η αρτηριακή πίεση αποκαθίσταται στα φυσιολογικά επίπεδα. Στην προκειμένη περίπτωση η αύξηση της τιμής της αρτηριακής πίεσης είναι αναγκαία για την ομαλή λειτουργία του οργανισμού και ασφαλώς δεν εγκυμονεί οποιοδήποτε κίνδυνο.

Όταν, όμως, οι τιμές υπερβαίνουν μόνιμα τα ανώτερα φυσιολογικά όρια, ο κίνδυνος για την εμφάνιση μακροχρόνιων επιπλοκών αυξάνει.

Άρα θεωρείται απαραίτητο οποιαδήποτε τυχαία διαπίστωση αυξημένων τιμών αρτηριακής πίεσης να επιβεβαιώνεται σε 3-5 διαδοχικές μετρήσεις, πριν το άτομο χαρακτηρισθεί ως υπερτασικό.

Διαβάστε επίσης

• Ηλεκτροκαρδιογράφημα μία απλή και χρήσιμη εξέταση
• Σκόρδο: υγιεινό και… δύσκολο
• Holter πιέσεως (24-ωρη καταγραφή της αρτηριακής πιέσεως). Πότε και γιατί.
• Σκόρδο: ένας παλιός, καλός φίλος
• Αρρυθμίες: Τα φτερουγίσματα της καρδιάς