Μέσα σε σαράντα χρόνια ο ιός HIV-1 (ιός ανοσολογικής ανεπάρκειας του ανθρώπου) έχει εξαπλωθεί στις περισσότερες περιοχές του πλανήτη, οδηγώντας στο θάνατο σχεδόν 16 εκατομμύρια ανθρώπους . Η μόλυνση από το συγκεκριμένο ιό προκαλεί δραματική πτώση του αριθμού των CD4+ TH λεμφοκυττάρων, τα οποία είναι υπεύθυνα για το συντονισμό των ανοσολογικών αποκρίσεων του οργανισμού . Τελικά το ανοσοποιητικό σύστημα του προσβεβλημένου οργανισμού εξασθενεί και αναπτύσσει το σύνδρομο της επίκτητης ανοσολογικής ανεπάρκειας, ευρύτερα γνωστό ως AIDS .

Η κλινική πορεία των φορέων του ιού ποικίλει έντονα . Ορισμένοι προχωρούν στην εμφάνιση των συμπτωμάτων και στον θάνατο ιδιαίτερα γρήγορα, ενώ άλλοι είναι δυνατό να μην εκδηλώσουν κανένα χαρακτηριστικό της ασθένειας για αρκετά χρόνια . Το γεγονός αυτό γέννησε ένα βασικό ερώτημα: οι διάφορες εκδόσεις του ιού συμπεριφέρονται διαφορετικά στους φορείς τους ή μήπως το διαφορετικό γενετικό υπόβαθρο του κάθε ασθενή ευθύνεται για την όποια εκδήλωση του δεδομένου μηχανισμού δράσης του ιού.

Η απάντηση δεν έχει προσεγγιστεί μέχρι σήμερα λόγω της ατελούς γνώσης για το μηχανισμό παθογένεσης του ιού . Είναι όμως πιθανό πως η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση .

Η αρχικές θεραπευτικές μέθοδοι αναλώνονταν κυρίων στη χρήση φαρμάκων κατά του ιού με την ριψοκίνδυνη επιστημονικά επιδίωξη του πλήρους αφανισμού του ιού, η έκβαση όμως ήταν διαφορετική. Η ζωή των ασθενών παρατεινόταν μέχρι του σημείου που οι παρενέργειες των φαρμάκων και η ανάπτυξη ανθεκτικότητας από τον ιό έκαναν αναποτελεσματική τη θεραπεία.

Το κακό όμως δεν ήταν μόνο αυτό, ο ιός ενδυναμωνόταν έναντι των φαρμάκων αναπτύσσοντας στελέχη του εαυτού του που είναι ανθεκτικά στα συγκεκριμένα φάρμακα . Ποιος δρόμος θεραπείας απομένει λοιπόν;

Ο σχεδιασμός θεραπευτικών σχημάτων που στοχεύουν στην αποκατάσταση της ανοσοαναπάρκειας που προκαλείται από τον ιό αποτελεί το σύνχρονο σκεπτικό των επιστημόνων . Η πρόοδος που έχει σημειωθεί στη γνώσης του μηχανισμού προσβολής των ανθρώπινων κυττάρων από των ιό ανοίγει και έναν άλλο δρόμο θεραπείας .

Το να μην μπορεί να «δει» ο ιός τα κύτταρα στόχους του ή το να μην έχει τη δυνατότητα να εισέλθει μέσα τους, μέσω ειδικών τροποπoιήσεων , αποτελεί το ζητούμενο των σημερινών ερευνών.

Διαβάστε επίσης

• Παπαδόπουλος: Οχι στην κλωνοποίηση, προς το παρόν
• Ο ιός που ήλθε από το μέλλον!
• Το κάπνισμα της μητέρας υποθηκεύει το μέλλον του παιδιού.
• Προβληματισμοί για το μέλλον των ξενομεταμοσχεύσεων