Η ιατρική εκπαίδευση στηρίζεται στον ασθενή. Ο φοιτητής των Σχολών Υγείας εκπαιδεύεται στην κυριολεξία πάνω στον άρρωστο, με αποτέλεσμα την ελλιπή εκπαίδευση και την ανασφάλεια και το φόβο αμφοτέρων. Ο φοιτητής σπανίως έχει την ευκαιρία να δοκιμάσει την πρακτική για δεύτερη φορά και συνήθως γυρίζει στο σπίτι του έντονα προβληματισμένος. Αυτό όμως φαίνεται ότι πολύ σύντομα θα αλλάξει. Ηδη στις ΗΠΑ, στα μεγάλα Πανεπιστημιακά Νοσοκομεία, χρησιμοποιούνται ειδικές κούκλες ρομπότ – πιστά ανθρώπινα αντίγραφα – που παίζουν το ρόλο του ασθενούς. Αφορμή για την ανάπτυξη αυτού του προγράμματος στάθηκε το γεγονός ότι κάθε χρόνο 98.000 Αμερικάνοι χάνουν την ζωή τους εξαιτίας ιατρικού λάθους, το οποίο έχει τις ρίζες του στην προβληματική εκπαίδευση του φοιτητή Ιατρικής.

Ο Δρ. Paul Barach, διευθυντής του Κέντρου για την Ασφάλεια του Ασθενούς και την Εξομοίωση στην Ιατρική Σχολή Pritzker του Σικάγο δηλώνει ότι “δεν είναι δυνατόν να συνεχιστεί η διδασκαλία των φοιτητών με τον πατροπαράδοτο τρόπο. Δεν μπορούμε να στηριζόμαστε στην ανοχή του ασθενούς για να μάθουμε”.

Ετσι κατασκευάστηκαν μοντέλα, πιστοί εξομοιωτές του ανθρωπίνου σώματος. Ο στόχος ήταν να μοιάζουν όσο γίνεται δυνατόν με αληθινό ανθρώπινο σώμα. Αυτά τα νέα μοντέλα εικονικής εξομοίωσης έχουν ανθρώπινη μορφή, έχουν αναπνοή, έχουν σφυγμό, έχουν καρδιά που πάλλεται και έχουν αναπνευστικούς ήχους. Η εκπνοή τους βγάζει διοξείδιο του άνθρακα, όπως ο άνθρωπος. Τα μάτια τους ανοίγουν και κλείνουν και οι κόρες τους διαστέλλονται και συστέλλονται.

Ηδη στην Ιατρική Σχολή του Harvard χρησιμοποιείται ένα ρεαλιστικό μοντέλο ασθενούς. “Είμαι πολύ ικανοποιημένος από τη χρήση του” δήλωσε ο Jeffrey Cooper, επίκουρος καθηγητής στην Έδρα της Αναισθησίας στο Harvard και διευθυντής του Κέντρου Ιατρικής Εξομοίωσης της Βοστόνης. Και συμπληρώνει: “Από τα όσα γνωρίζω, σήμερα ήδη χρησιμοποιούνται στον κόσμο 200 τέτοιοι εξομοιωτές”.

Πλεονεκτήματα

Με τη νέα μέθοδο η υγεία του ασθενούς δεν τίθεται σε κίνδυνο. Ο ασθενής δεν φοβάται τον φοιτητή και από την πλευρά του αυτός, δεν νοιώθει τύψεις και ενοχές για το γεγονός ότι στα πλαίσια της εκπαίδευσής του προξενεί πόνο στον ασθενή. Ο φοιτητής μπορεί να ξαναδοκιμάσει και στα πλαίσια της εξομοίωσης μπορεί να αντιμετωπίσει προβλήματα διαβαθμιζόμενης δυσκολίας, δίνοντας την ευκαιρία στους εκπαιδευτές του να εκτιμήσουν την απόδοσή του και να τον συμβουλεύσουν ανάλογα.

Το πρόβλημα

Το μεγάλο πρόβλημα είναι το οικονομικό. Ένας τέτοιος εξομοιωτής κοστίζει αρκετές εκατοντάδες χιλιάδες δολλάρια και είναι πολύ δύσκολο για τις ιατρικές σχολές να τους αποκτήσουν.

“Είναι πολλά τα χρήματα για να μπορέσει μια Ιατρική Σχολή να τα διαθέσει” ισχυρίζεται ο Δρ. Richard Satava, καθηγητής στο Yale. “Η ιδέα είναι εξαιρετική, αλλά το κόστος ακόμη απαγορευτικό”.