Η ευαισθητοποίηση της κοινωνίας και των πολιτών πάνω στο θέμα της υπογονιμότητας, καθώς επίσης και η αλληλοϋποστήριξη των υπογόνιμων ζευγαριών στην Ελλάδα, αποτελούν τους κύριους στόχους του Σωματείου ‘ΚΥΒΕΛΗ’, μέλη του οποίου είναι εθελοντές πολίτες που αντιμετωπίζουν πρόβλημα τεκνοποίησης.

Στα πλαίσια της εκστρατείας του Σωματείου για την ενημέρωση των πολιτών, διοργάνωσε συνέντευξη τύπου, τα κυριότερα σημεία της οποίας περιέχονται στο ενημερωτικό δελτίο που ακολουθεί.

Το δελτίο τύπου
“Η υπογονιμότητα δεν είναι ντροπή. Είναι ένα πρόβλημα που μπορεί να λυθεί. Χιλιάδες ζευγάρια αντιμετωπίζουν ή θα αντιμετωπίσουν το ίδιο πρόβλημα. Γι’ αυτό το λόγο, αξίζει να προσπαθήσουμε μαζί”. Αυτό τόνισε η κ. Ειρήνη Παπαδοπούλου Πρόεδρος του Σωματείου ‘ΚΥΒΕΛΗ’, σε Συνέντευξη Τύπου που διοργανώθηκε στα πλαίσια της εκστρατείας ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης της κοινωνίας αλλά και της πολιτείας στο πρόβλημα της υπογονιμότητας.

Συνεχίζοντας η κ. Παπαδοπούλου τόνισε ότι : ‘η υπογονιμότητα δυστυχώς ,ακόμη και σήμερα, θεωρείται στίγμα και έτσι τα ζευγάρια που αντιμετωπίζουν αυτό το πρόβλημα προσπαθούν να βρουν τρόπους ενημέρωσης και επικοινωνίας προκειμένου να βοηθηθούν. Γι’ αυτό το λόγο μια ευαίσθητη ομάδα εθελοντών πολιτών, που αντιμετωπίζουν κι’ αυτοί πρόβλημα τεκνοποίησης, ίδρυσαν το Σωματείο ‘ΚΥΒΕΛΗ’, το οποίο είναι το μοναδικό Σωματείο αλληλοϋποστήριξης των υπογόνιμων ζευγαριών στην Ελλάδα.

Διεθνώς τα υπογόνιμα ζευγάρια έχουν συσπειρωθεί σε σωματεία, προκειμένου να αναγνωρισθεί η υπογονιμότητα σαν ιατρική κατάσταση που χρήζει θεραπεία, στόχος ο οποίος έχει σε πολλές χώρες επιτευχθεί. Αυτό σημαίνει, ότι τα Εθνικά Συστήματα Υγείας και οι ασφαλιστικοί οργανισμοί θα πρέπει να προβλέψουν την κάλυψη του δυσβάσταχτου κόστους της αγωγής, ειδικά σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, που το θέμα της υπογονιμότητας αποκτά ιδιαίτερες διαστάσεις.

Η ‘ΚΥΒΕΛΗ’ εκπροσωπεί τα 300.000 υπογόνιμα ζευγάρια στην Ελλάδα και είναι μέλος της Διεθνούς Συνομοσπονδίας ΙFPA, η οποία απαρτίζεται από τα αντίστοιχα Σωματεία 19 χωρών και αντιπροσωπεύει περίπου 100.000 μέλη παγκοσμίως. Οι σκοποί του Σωματείου ‘ΚΥΒΕΛΗ’ είναι:
– Η ψυχολογική υποστήριξη των υπογόνιμων ζευγαριών (μέσω της τηλεφωνικής γραμμής 75 62 375 , των ενημερωτικών φυλλαδίων, των συναντήσεων με ειδικούς ψυχολόγους, κ.λ.π.).
– Η δημοσιοποίηση του προβλήματος της υπογονιμότητας, ώστε να ευαισθητοποιηθεί η κοινή γνώμη και η Πολιτεία και να σκύψει με μεγαλύτερο ενδιαφέρον στο σοβαρό αυτό πρόβλημα και
– Η παροχή πληροφοριών που αφορούν στις μεθόδους της Ιατρικής Υποβοηθούμενης Τεκνοποίησης.

Οι επιπτώσεις της υπογεννητικότητας

Στη συνέχεια ο Αναπλ. Καθηγητής Μαιευτικής Γυναικολογίας του Α.Π.Θ. κ. Β. Ταρλατζής αναφέρθηκε στη δημογραφική κρίση και στα δυσάρεστα επακόλουθα, τα οποία συνεπάγεται. ‘Την τελευταία 20ετία στην Ελλάδα σημειώθηκε μείωση της γεννητικότητας της τάξης του -41%, που αποτέλεσε την τρίτη σε μέγεθος μείωση, συγκριτικά με τις υπόλοιπες χώρες, μετά από εκείνη της Ισπανίας (-45.9%) και της Ιρλανδίας (-42.7%).

Ταυτόχρονα παρατηρούμε και μια αλλαγή της ηλικιακής κατανομής, με ποσοστό ηλικιωμένων ατόμων άνω των 65 ετών στο 16.3%, το 1997, έναντι του 8,2% το 1961, γεγονός που οφείλεται κυρίως στη μείωση της νεανικότητας του πληθυσμού. Ετσι, ενώ το 1950 οι νέοι ήταν υπερδιπλάσιοι των ηλικιωμένων, το 1997 η εικόνα αντιστρέφεται, γεγονός που αποδεικνύει ότι κινούμαστε ολοταχώς σε μια χώρα που γηράσκει.

Η υπογεννητικότητα επηρεάζεται από διάφορες παραμέτρους όπως: η μείωση του αριθμού των γάμων, η αύξηση του αριθμού των διαζυγίων, η αλλαγή στάσης ζωής στους νέους, οι οποίοι επιλέγουν να αποκτήσουν παιδί σε μεγαλύτερη ηλικία. Οσο όμως αυξάνεται η ηλικία της γυναίκας τόσο μειώνεται η γονιμότητά της. Στη μείωση της γονιμότητας (15-20% των ζευγαριών αναπαραγωγικής ηλικίας αντιμετωπίζουν το πρόβλημα της υπογονιμότητας ) συντελούν επιπλέον παράγοντες όπως, τρόπος ζωής, έντονο στρες, επιβάρυνση του περιβάλλοντος.

Η συμμετοχή της πολιτείας στην αντιμετώπιση της υπογονιμότητας

Σήμερα όμως η επιστήμη έχει αποδείξει, ότι αυτή η ευαίσθητη ομάδα ζευγαριών, που προσπαθεί να αποκτήσει παιδί και δεν καταφέρνει, μπορεί να βοηθηθεί. Η υπογονιμότητα πλέον αντιμετωπίζεται. Οι τεχνικές υποβοήθησης της αναπαραγωγής που έχει αναπτύξει η σύγχρονη Ιατρική Επιστήμη τα τελευταία χρόνια, σε συνδυασμό με νέα φάρμακα υψηλής τεχνολογίας, είναι ιδιαίτερα αποτελεσματικές, προσφέροντας λύση στα υπογόνιμα ζευγάρια. Τα ποσοστά επιτυχίας από τις μεθόδους υποβοηθούμενης αναπαραγωγής αγγίζουν το 25-30%.

Πρέπει όμως να σημειώσουμε ότι το οικονομικό κόστος, που καλούνται να αντιμετωπίσουν τα ζευγάρια που επιθυμούν να ξεκινήσουν ένα κύκλο προσπαθειών υποβοηθούμενης αναπαραγωγής, είναι δυσβάσταχτο και για ορισμένα από αυτά απαγορευτικό.

Είναι αλήθεια ότι η πολιτεία παρακολουθεί με ανησυχία το πρόβλημα με όλα τα κοινωνικά, πολιτικά και οικονομικά επακόλουθα. Ετσι το 1993, ομόφωνα ειδική διακομματική επιτροπή προτείνει: Τα ασφαλιστικά ταμεία να αναλαμβάνουν τις δαπάνες για τις σύγχρονες μεθόδους γονιμοποίησης σε ζευγάρια που αντιμετωπίζουν πρόβλημα υπογονιμότητας. Σήμερα, αυτό που ισχύει είναι η ασφαλιστική κάλυψη ενός μικρού μόνο ποσοστού του συνολικού κόστους αυτών των προσπαθειών.

Σ’ όλες τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης υπάρχει πολιτική στήριξης των υπογόνιμων ζευγαριών σε σχέση με την αποζημίωση των εργαστηριακών εξετάσεων και ιατρικών πράξεων, αλλά και της κάλυψης της απαιτούμενης χορήγησης φαρμάκων. Η Ελλάδα αποτελεί εξαίρεση στον κανόνα αυτό. ‘Ελπίζουμε ότι οι εμπλεκόμενοι κρατικοί φορείς, μετά και το διάλογο που έχουν ήδη ξεκινήσει με το Σωματείο ‘ΚΥΒΕΛΗ’, θα αλλάξουν στάση και θα υιοθετήσουν εκείνη την πολιτική που έχει σαν στόχο τη στήριξη των υπογόνιμων ζευγαριών και τη συγκράτηση από τη δημογραφική κατάρρευση’.

Η ψυχολογία των υπογόνιμων ζευγαριών

Κλείνοντας, η Διδάκτωρ Ψυχολογίας κ. Ζαϊρα Παπαληγούρα, διδάσκουσα στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, περιέγραψε την ψυχολογία των υπογόνιμων ζευγαριών. ‘Σε ένα υπογόνιμο ζευγάρι θα παρατηρήσουμε διαφορετική ψυχολογία στη γυναίκα απ’ ότι στον άνδρα. Η υπογόνιμη γυναίκα βιώνει, αφ’ ενός κοινωνική αποτυχία, καθ’ ότι δεν ανταποκρίνεται στα κοινωνικά στερεότυπα, αλλά και προσωπική, δεδομένου ότι η θηλυκή της ταυτότητα κλονίζεται. Και αυτό γιατί το γυναικείο σύμβολο δεν είναι, όπως συχνά νομίζουμε, η μητρότητα αλλά η γονιμότητα.

Συνεπώς για μια υπογόνιμη γυναίκα υπάρχει αμφισβήτηση της γυναικείας ταυτότητας, η οποία συχνά οδηγεί σε νευρωτική κατάθλιψη, με ψυχολογικά ή σωματικά συμπτώματα, όπως αϋπνία, υποχονδρία, ανορεξία ή βουλιμία. Οι γυναίκες, ακόμη και αν το πρόβλημα δεν εντοπίζεται σε αυτές αλλά στον σύντροφό τους, βιώνουν την υπογονιμότητα περισσότερο ψυχοπιεστικά απ’ ότι οι άνδρες.

Οταν η υπογονιμότητα εντοπίζεται στον ανδρικό παράγοντα, οι άνδρες βιώνουν εντονότερα το στίγμα και την απώλεια και έχουν χειρότερη εικόνα του εαυτού τους, σε σύγκριση με τις γυναίκες. Συχνά χρησιμοποιούν μηχανισμούς άμυνας όπως η άρνηση ή η εσωστρέφεια. Επίσης, θα παρατηρήσουμε σημαντικές αρνητικές επιδράσεις στη σεξουαλική ζωή του υπογόνιμου ζευγαριού. Για τα περισσότερα υπογόνιμα ζευγάρια η σεξουαλική ζωή είναι προγραμματισμένη, χωρίς εκπλήξεις με αποτέλεσμα να χάνει το ενδιαφέρον της. Αντιμετωπίζεται αποκλειστικά σαν τρόπος αναπαραγωγής.

Τα υπογόνιμα ζευγάρια, είτε βρίσκονται στη φάση θεραπείας της υπογονιμότητας, είτε στη φάση που προσπαθούν να ανακαλύψουν τι φταίει και δεν μπορούν να αποκτήσουν παιδί, έχουν ανάγκη από σωστή ενημέρωση και ψυχολογική υποστήριξη για να βιώσουν όσο το δυνατόν πιο ανώδυνα τις όποιες εξελίξεις’.

Διαβάστε επίσης

• Οι ασφαλιστικές εταιρείες ζητούν να ξέρουν τον ιατρικό φάκελο των οδηγών
• Αναγραφή των μονάδων αλκοόλης στα ποτά ζητούν οι γιατροί στη Βρετανία
• Την απολύμανση του Ντεπαρτιέ ζητούν Νορβηγοί κτηνοτρόφοι
• Ζευγάρια πηγαίνουν σε χώρες χωρίς περιορισμούς για εξωσωματική