Δυστυχώς, η κατάσταση στη διατροφική μας αλυσίδα δεν είναι μόνο κακή, είναι πολύ χειρότερη, εξαιτίας του μοντέλου κατανάλωσης που ανέπτυξε και προώθησε μετά τον πόλεμο η αλματωδώς αναπτυσσόμενη βιομηχανική παραγωγή τροφίμων. Αυτό τόνισε ο πρόεδρος της Νέας Οικολογίας ‘Φίλοι της Γης’ κ. Βαγγέλης Στογιάννης σε σχετική εκδήλωση-συζήτηση για την ‘Ασφάλεια των τροφίμων’, που διοργανώθηκε από τη Νέα Οικολογία σε συνεργασία με το Κέντρο Έρευνας και Τεκμηρίωσης. Οι ‘τρελές αγελάδες’, οι διοξίνες, τα φυτοφάρμακα, υπογράμμισε ο ομιλητής, είναι η κορυφή του παγόβουνου που δημιούργησε αυτό το νέο μοντέλο κατανάλωσης, το οποίο μετέτρεψε τα τρόφιμα από αναγκαία για την επιβίωσή μας προϊόντα, σε καταναλωτικά αγαθά. Αποτέλεσμα είναι να μην ξέρουμε τί τρώμε, γιατί το τρώμε αλλά και πως είναι στη φυσική του μορφή, ενώ οι παραγωγοί σήμερα καλλιεργούν ή εκτρέφουν για τον εαυτό τους είδη διαφορετικά από αυτά που καλλιεργούν ή εκτρέφουν για το καταναλωτικό κοινό.

Βεβαίως, όπως διευκρίνησε, αυτό το μοντέλο κατανάλωσης προωθήθηκε ως αναγκαίο προκειμένου να απορροφήσει την τεράστια παραγωγή αγροτικών και κτηνοτροφικών προϊόντων που δημιούργησε η βιομηχανική παραγωγή μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και τη μετατροπή των εργοστασίων από πολεμικού υλικού σε αγροτικών μηχανημάτων. Με τη λήξη του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου και την αύξηση της αστυφιλίας – σήμερα το 51% του παγκόσμιου πληθυσμού ζει σε μεγαλουπόλεις – έχουμε ήδη μια γενιά που αγνοεί τη μορφή των πραγματικών τροφίμων (μεταλλαγμένες ντομάτες, ζωηρόχρωμα και ομοιόμορφα είδη κα.). Όμως, αυτό το μοντέλο κατανάλωσης, συνέχισε ο κ. Στογιάννης εκτός της μη αναγνωρισιμότητας των τροφίμων, εμπεριέχει και το εφιαλτικό μυστικό της μη φυσικής ανάπτυξης των ζώων και των φυτών, αφού απαιτείται η 30-60 φορές μεγαλύτερη χρήση φυτοφαρμάκων, λιπασμάτων και αντιβιοτικών.

Ανέφερε δε ως παράδειγμα τις αγελάδες, των οποίων το μέγιστο (φυσικό) βάρος, από 600 κιλά φθάνει τα 1.500. Η εξασθένηση του καρδιακού και των άλλων συστημάτων του οργανισμού τους αντιμετωπίζεται με ποσότητες αντιβιοτικών. Αυτά ‘είναι πολύ περισσότερο επικίνδυνα από το σύνδρομο Κρόιτσφελντ-Γιάκομπς’, τόνισε, προσθέτοντας ότι είναι μύθος η απόδοσή του στην κατανάλωση κρεαταλεύρων λόγω υπερπαραγωγής τους. Απλά, υποστήριξε, για την άχρηστη ποσότητα (20% του αρχικού βάρους) που προήλθε από την τεράστια παραγωγή κρέατος δεν επαρκούσαν οι χωματερές και για την αποσόβηση επιδημιών το ανακύκλωσαν και το έδωσαν στα ζώα. Το ίδιο εξάλλου έγινε και με τα πουλερικά (με τις λιπαρές ουσίες και τα ορυκτέλαια) προκειμένου να μειώσουν τη διάρκεια εκτροφής τους στις 45 ημέρες. Το ίδιο συμβαίνει και όσον αφορά τα ψάρια στους ιχθυοκλωβούς, όπου ζουν ανά 20.000 και πέφτει η ‘άμυνά’ τους. Μη έχοντας τη δυνατότητα ένα άρρωστο ψάρι να απομονωθεί στο βυθό, όπως θα έκανε σε φυσικό περιβάλλον, προκειμένου να μη μεταδώσει το νόσημα στα άλλα, τροφοδοτούνται όλα τα ψάρια προκαταβολικά με ισχυρότατες ποσότητες αντιβιοτικών, τα οποία μεταδίδονται και στον άνθρωπο.

Είναι γνωστό επίσης ότι τόσο τα αντιβιοτικά όσο και τα φυτοφάρμακα προσωρινά σκοτώνουν μεγάλες ομάδες παθογόνων μικροοργανισμών, αλλά προκύπτουν άλλες ανθεκτικές και ισχυρότερες ομάδες. Αυτός εξάλλου είναι ο γνωστός ‘δαιμονικός’ κύκλος των χημικών εφαρμογών στη γεωργία και την κτηνοτροφία. Η μόνη λύση σε αυτό το αδιέξοδο, υπογράμμισε ο ομιλητής, είναι οι ίδιοι οι καταναλωτές να μάθουν να αναγνωρίζουν τα πραγματικά τρόφιμα και να εξαιρέσουν ως άκρως επικίνδυνα όσα δεν έχουν ‘ευθεία’ μορφή (σάλτσες κλπ). Επίσης πρόσθεσε πρέπει να δημιουργηθεί στην αγορά τάση ενθάρρυνσης των αγροτών στη φυσική παραγωγή τροφίμων, ως ‘μοναδικών προϊόντων’. Στην Ελλάδα, όπου γεννήθηκε η γεωργία, στους πολλούς αιώνες εξέλιξής της, αναπτύχθηκαν 7.500 ποικιλίες και φυλές οι οποίες και σήμερα ανά τόπους μπορούν να παραχθούν με απόλυτα ασφαλή τρόπο. Μπορούν να τροφοδοτήσουν και την ευρωπαϊκή αγορά και να ανταγωνιστούν επαξίως τα προϊόντα της μόνο με αυτόν τον τρόπο, αφού ο Ελληνας καλλιεργητής διαθέτει μικρότερο κλήρο από αυτόν του Ευρωπαίου.

Διαβάστε επίσης

• Οχι στη χρήση χημικών στον πόλεμο, ναι στις …διαδηλώσεις
• Αφθώδης, τρελές αγελάδες, διοξίνες: Φαύλος κύκλος