Ο ρόλος του ανοσοποιητικού συστήματος στον άνθρωπο.

To ανοσοποιητικό σύστημα όλου του οργανισμού εμπλέκεται σε μία σειρά από παθήσεις που ξεκινούν από ελαφρές όπως το κοινό κρυολόγημα και η γρίππη, και καταλήγουν στις αυτοάνοσες νόσους του κολλαγόνου (ρευματοειδής αρθρίτιδα, ερυθηματώδης λύκος, κλπ), το AIDS αλλά και τον καρκίνο. Στη σημερινή σύγχρονη ‘δυτική’ κοινωνία έχουμε λίγο – πολύ επαναπαυτεί σε κάποια πράγματα τα οποία τα θεωρούμε σχεδόν ‘δεδομένα’…

Είναι μία εξαιρετικά εύκολη και βολική αντιμετώπιση ενός προβλήματος, όταν η αιτία βρεθεί να είναι κάποιο μικρόβιο, το οποίο σιγά σιγά κατατρώγει τις σάρκες μας…Ήδη από το Πανεπιστήμιο της Utah της Αμερικής ανακοινώθηκε η ανακάλυψη κάποιου καινούργιου (;) βακτηριδίου το οποίο βρίσκεται στο τοίχωμα των αρτηριών και φαίνεται ότι είναι υπεύθυνο για τις αθηρωματικές εναποθέσεις (χοληστερινούχες λιποπρωτεΐνες) οι οποίες στενώνουν και τελικά φράζουν τις αρτηρίες προκαλώντας σημαντικά προβλήματα όπως τα εμφράγματα, κλπ.

Τα επίσημα καρδιολογικά δεδομένα τα οποία αναφέρουν ότι μόνο το 30% των ανθρώπων που παρουσιάζουν έμφραγμα έχουν ταυτόχρονα υψηλά επίπεδα χοληστερόλης στο αίμα τους, οδηγούν τους ερευνητές σε άλλες κατευθύνσεις στην προσπάθειά τους να κατανοήσουν τους μηχανισμούς που γεννούν τις αθηρωματικές πλάκες. Είναι εντυπωσιακή όντως η παραδοχή από τους Αμερικανούς καρδιολόγους ότι “η υψηλή χοληστερόλη στο αίμα είναι ένας παράγοντας κινδύνου, αλλά οι περισσότεροι άνθρωποι που πεθαίνουν από έμφραγμα, έχουν φυσιολογικά επίπεδα χοληστερόλης…”. Η έρευνα λοιπόν δείχνει ότι πιθανόν ο μικροοργανισμός με το εξωτικό όνομα “chlamydia pneumoniae” σχετίζεται με τις καρδιακές προσβολές, προκαλεί δηλαδή μικροφλεγμονές στο εσωτερικό τοίχωμα των στεφανιαίων αγγείων και τα κάνει ευάλωτα στη συσσώρευση των αθηρωματικών υλικών. Μέσα στις αθηρωματικές πλάκες έχουν εντοπιστεί επίσης κυταρομεγαλοϊοί (C.M.V.), το “μικρόβιο του έλκους” (helicobacter pylorii), ιοί του έρπητα, κλπ.

Αμέσως βέβαια ο προσεκτικός νούς θα συσχετίσει το όλο θέμα (και πάλι…) με τη γενικότερη κατάσταση του ανοσοποιητικού συστήματος, την αλόγιστη χρήση αντιβιοτικών τα τελευταία χρόνια ειδικά στον Δυτικό Κόσμο, και έτσι ένα ακόμη κομματάκι από το γιγαντιαίο puzzle θα έχει βρεί τη θέση του.

Μερικές θλιβερές διαπιστώσεις…

Ο συνεχής βομβαρδισμός του Ανθρώπου τα τελευταία πενήντα χρόνια με κάθε λογής αντιβιοτικά χάπια (τα οποία βεβαίως έχουν σώσει πολλές ζωές…), έχει σίγουρα ‘εξασφαλίσει’ δύο πράγματα τα οποία αναγνωρίζονται σαν εξαιρετικά επείγοντα από την παγκόσμια ιατρική κοινότητα και τα οποία είναι:

Η εμφάνιση πολλών μικροβίων, τα οποία είναι πλέον ανθεκτικά σε όλα σχεδόν τα μοντέρνα αντιβιοτικά. Υπάρχουν περιπτώσεις όπου, ενώ το 1950 ήταν αρκετή η χορήγηση μερικών χιλιάδων μονάδων πενικιλίνης για να επέλθει η “θεραπεία” και να σκοτωθούν οι επικίνδυνοι μικροοργανισμοί, σήμερα ακόμη και η χορήγηση εκατομυρίων μονάδων των πιό ισχυρών συνθετικών πενικιλινών, είναι ανίσχυρη να αποτρέψει την εξέλιξη μιάς λοίμωξης.

Το γεγονός αυτό έχει επιβεβαιωθεί από όλους ανεξαιρέτως τους ιατρούς όλων των ειδικοτήτων σε Δύση και Ανατολή και δείχνει την πορεία που ακολούθησε η ιατρική από τις 12 Φεβρουαρίου του 1941 οπότε και χρησιμοποιήθηκε πειραματικά για πρώτη φορά η κρυσταλλική πενικιλίνη G σε έναν αστυνομικό με μόλυνση από σταφυλόκοκκο. Είναι ίσως το “Βατερλώ” της σύγχρονης ανοσολογίας, το ότι η φύση (που στην περίπτωσή μας εκφράζεται μέσα από τα βακτηρίδια), καταφέρνει τελικά και ξεγελά αποτελεσματικά τα όπλα που κατασκεύασε ο άνθρωπος.

Τα αντιμικροβιακά αυτά όπλα σήμερα είναι περισσότερες από 50 (!) πενικιλίνες, 70 κεφαλοσπορίνες, 12 τετρακυκλίνες, 10 κινολόνες, 9 μακρολίδες, 8 αμινογλυκοσίδες, κλπ, κλπ… Και όμως, ήδη υπαρχουν μικρόβια τα οποία αντέχουν σε όλα τα γνωστά μέχρι σήμερα αντιβιοτικά και οι αρχές των Η.Π.Α. έχουν σημάνει συναγερμό για την πιθανότητα εμφάνισης σχετικών επιδημιών μέσα στα αμέσως επόμενα χρόνια.

Στις Φιλιππίνες μάλιστα, όπου ο “ελεύθερος έρωτας” είναι καθεστώς εδώ και πολλά χρόνια…, όλα τα τοπικά στελέχη του γονόκοκκου (του μικροβίου που προκαλεί τη βλεννόρροια), είναι ανθεκτικά σε όλα τα διαθέσιμα αντιβιοτικά!

Η κατάρρευση του ανοσοποιητικού συστήματος σε πολλούς ασθενείς με άμεσο επακόλουθο τον θάνατο ακόμη και από ένα απλό κρυολόγημα το οποίο σε άλλους ανθρώπους είναι υπόθεση τριών – τεσσάρων ημερών για να το ξεπεράσουν. Ήδη πολλοί αναρωτιούνται εάν ο ιός του AIDS (HIV I και HIV II) προκαλεί την κατάρρευση του ανοσοποιητικού, ή μήπως αυτή η κατάσταση προϋπάρχει εν δυνάμει, και απλώς ο ιός εμφανίζεται αργότερα.

Η σημερινή δύσκολη κατάσταση.

Δεν είναι τυχαίο ότι τα έξι τελευταία χρόνια (από το 1994), η τέταρτη αιτία θανάτου στις Η.Π.Α. (μία χώρα η οποία θεωρείται από όλους μας ότι είναι στην πρώτη γραμμή της έρευνας για νέα και αποτελεσματικά φάρμακα), μετά από τα καρδιοαγγειακά νοσήματα, τον καρκίνο και τα διάφορα ατυχήματα, είναι ο θάνατος από λοιμώξεις που εμφανίζονται στα νοσοκομεία και οι οποίες παρουσίασαν αντοχή σε όλα τα γνωστά και “προωθημένα” αντιβιοτικά σχήματα τέταρτης και πέμπτης γενιάς!

Είναι γνωστό πλέον ότι μία ενδονοσοκομειακή λοίμωξη είναι το χειρότερο που μπορεί να συμβεί σε έναν άνθρωπο ο οποίος νοσηλεύεται για κάποιον άλλο λόγο και όλοι πλέον (ασθενείς αλλά και ιατροί στην Αμερική), προσπαθούν να αποφύγουν την εισαγωγή ενός ατόμου για νοσηλεία, εκτός εάν πρόκειται για χειρουργικές επεμβάσεις, ή για φροντίδα στις μονάδες εντατικής θεραπείας.

Αυτή τη στιγμή στην Αμερική υπάρχουν ασθενείς με φυματίωση στους οποίους το μυκοβακτηρίδιο (το μικρόβιο που “ευθύνεται”…) είναι ανθεκτικό στην ισονιαζίδη, τη ριφαμπικίνη, τη ριφαμπουτίνη, την αιθαμβουτόλη και τη στρεπτομυκίνη (και στους συνδυασμούς τους), σε όλα δηλαδή τα αντιβιοτικά που μέχρι σήμερα αντιμετώπιζαν επιτυχώς τις περιπτώσεις φυματίωσης. Ήδη στην Αμερική πολλοί ανοσολόγοι μιλούν για μία νέα επιδημία φυματίωσης η οποία θα εμφανιστεί τα επόμενα χρόνια… με κύριο υπεύθυνο βέβαια το “σύστημα” το οποίο χορηγούσε για χρόνια ανεξέλεγκτες δόσεις αντβιοτικών στο γενικό πληθυσμό.

Η χώρα μας σίγουρα έχει κάθε λόγο να υπερηφανεύεται στον τομέα αυτό, καθώς έχει έως και 28 φορές υψηλότερη κατανάλωση αντιβιοτικών σε σχέση με το μέσο όρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης με αποτέλεσμα να παρουσιάζει τη μεγαλύτερη αντοχή των μικροβίων στα αντιβιοτικά, η οποία φθάνει και στο 83% για τις ενδονοσοκομειακές λοιμώξεις. Είναι ένα μάλλον φυσιολογικό επακόλουθο του τρόπου αντιμετώπισης των ενδονοσοκομειακών ασθενών, οι οποίοι ανεξάρτητα από το βασικό τους πρόβλημα, σε κάποια στιγμή θα χρησιμοποιήσουν και κάποιας μορφής αντιβιοτική αγωγή.

Υπάρχει ήδη η αίσθηση σε πολλούς διεθνούς φήμης “Δυτικούς” ερευνητές ότι το ανοσοποιητικό σύστημα του ανθρώπου είναι υπεύθυνο για τη γενικότερη υγεία του και όχι μόνο για την άμυνά του απέναντι σε ιούς και σε μικρόβια. Είναι επίσης γεγονός ότι ένα αδύναμο ανοσοποιητικό σύστημα, είναι η απαραίτητη (αλλά δυστυχώς μερικές φορές και η ικανή) συνθήκη για να επιτραπεί σε μία ομάδα καρκινικών κυττάρων να πολλαπλασιαστεί και να δημιουργήσει κάποιον κακοήθη όγκο.

Ελπίδες για το μέλλον

Το Nobel Ιατρικής τον Δεκέμβριο του 1996 απονεμήθηκε σε μία επιτυχημένη ιατρική ομάδα από την Αυστραλία για τις έρευνές της πάνω ακριβώς στο τεράστιο θέμα του ανοσοποιητικού συστήματος. Οι προσπάθειες των επιστημόνων αυτών στρέφονται κυρίως σε τρείς κατευθύνσεις:

1.- Να οδηγηθεί το ανοσοποιητικό σύστημα εναντίον καρκινικών κυττάρων και έτσι να αντιμετωπιστεί και η πρωτογενής εστία του καρκίνου αλλά και οι πιθανές μεταστάσεις οι οποίες ακόμη δεν έχουν ανιχνευτεί.
2.- Να πάψει το ανοσοποιητικό σύστημα να επιτίθεται εναντίον κάποιων υγιών ιστών του σώματος τους οποίους θεωρεί “εχθρούς”, φαινόμενο που παρατηρείται σε ασθένειες όπως η ρευματοειδής αρθρίτιδα, ο ερυθηματώδης λύκος, ο διαβήτης, η σκλήρυνση κατά πλάκας, το σύνδρομο Sjogren, κλπ.
3.- Να σχεδιαστεί η αποτελεσματική παραγωγή ειδικών εμβολίων για τις πολλαπλές “νέες” ιώσεις που σήμερα οδηγούν την ιατρική κοινότητα κυριολεκτικά σε …απελπισία (όπως οι HIV I και HIV II, ο ιός Embola, κλπ).

Το εναλλακτικό Nobel (του “ορθού δρόμου ζωής”) την ίδια χρονιά (Δεκέμβριος 1996), δόθηκε από την Ακαδημία της Σουηδίας στον Έλληνα δάσκαλο της ομοιοπαθητικής Γιώργο Βυθούλκα για τη μεγάλη του προσφορά στην έρευνα, την εφαρμογή αλλά και τη διάδοση και διδασκαλία της κλασσικής ομοιοπαθητικής ιατρικής ανά τον κόσμο. Βεβαίως η ομοιοπαθητική ιατρική ασχολείται ανάμεσα σε όλα τα άλλα και με την ενίσχυση του ανοσοποιητικού συστήματος σε κάθε άνθρωπο ο οποίος ζητάει τη βοήθειά της, ανεξάρτητα από το πρωταρχικό αίτιο (ασθένεια) που τον οδήγησε σε κάποιο ομοιοπαθητικό ιατρό.

Σε προσεχές άρθρο μας θα ασχοληθούμε πιό συγκεκριμένα με το τί μπορεί να κάνει ο καθένας μας έτσι ώστε να ‘πάρει στα χέρια του’ την υπόθεση της υγείας του ανοσοοποιητικού συστήματος. Μόνο έτσι θα μπορέσει να το έχει σύμμαχό του όταν θα το χρειαστεί. Stay on line!

Διαβάστε επίσης

• Οι εκτιμήσεις των Ελλήνων για την υγεία τους και το σύστημα υγείας
• Τίθεται σε εφαρμογή το σύστημα επισήμανσης του βοείου κρέατος
• Η ακμή ειναι πιθανό να ισχυροποιεί το αμυντικό σύστημα του οργανισμού
• Πιο δυνατό το ανοσοποιητικό σύστημα των γυναικών
• Ο Σαμψών, ο… Πύρρος και το μυϊκό σύστημα