Σύμφωνα με υπολογισμούς του Διεθνούς Οργανισμού Εργασίας (ILO), κατά προσέγγιση 250 εκατομμύρια παιδιά ηλικίας 5 έως 14 ετών εργάζονται στις αναπτυσσόμενες χώρες και περίπου 50 με 60 εκατομμύρια παιδιά ηλικίας 5 έως 11 ετών εργάζονται κάτω από επικίνδυνες συνθήκες.Οι κυριότεροι τύποι παιδικής εργασίας είναι οι ακόλουθοι: παιδιά-οικιακοί βοηθοί, παιδική δουλεία, εργάτες σε βιομηχανίες και καλλιέργειες, εργασία στο δρόμο, εργασία στην οικογενειακή βιοτεχνία ή επιχείρηση, οικιακές εργασίες για κορίτσια και παιδική πορνεία. Στις ευρωπαϊκές χώρες από την αρχή της βιομηχανικής επανάστασης το παιδί χρησιμοποιήθηκε ως ένα φθηνό εργατικό χέρι. Σημερα ολοένα και περισσότερα παιδιά ζουν κάτω από αθλιότερες ακόμη συνθήκες, ενώ οι φωνές διαμαρτυρίας δεν συγκινούν εκείνους, που στο όνομα της ελεύθερης οικονομίας, ανέχονται το δράμα των παιδιών-σκλάβων και το υποθάλπουν! Είναι αυτοί οι σκλάβοι- παιδιά ηλικίας πέντε ετών και άνω, πού δουλεύουν στον αργαλειό χωρίς ωράριο, στην Ινδία και σε άλλες χώρες της Ασίας, για να πλημμυρίσουν οι Δυτικές αγορές από πάμφθηνα προϊόντα κλωστοϋφαντουργίας, ενώ σε αυτές τις επιχειρήσεις είναι μέτοχοι πολλοί Δυτικοί κεφαλαιούχοι. Οι φωνές που καλούν τον καταναλωτή να μποϋκοτάρει τα προϊόντα της παιδικής δουλείας συνήθως καταπνίγονται. Στη Λατινική Αμερική παιδιά δουλεύουν σε ορυχεία και μεταφέρουν το μετάλλευμα με αυτοσχέδια καλάθια ως τον πλησιέστερο σταθμό φόρτωσης σε αυτοκίνητα. Το προϊόν αυτό θα κινήσει τη Δυτική βιομηχανία και τα προϊόντα θα πουληθούν πανάκριβα. Ομως τα παιδιά αυτά πεθαίνουν πρίν ενηλικιωθούν!

Σύμφωνα με στοιχεία της UNICEF από όλο τον κόσμο, τα παιδιά του δρόμου ξεπερνούν τα 100 εκατ. Στη Λατινική Αμερική ζουν 40 εκατομμύρια, στην Αφρική πάνω από 10 εκατομμύρια και στην Ασία περισσότερα από 25 εκατομμύρια. Ειδικά στις μεγαλουπόλεις της Βραζιλίας, όπου το φαινόμενο έχει πάρει απίστευτες διαστάσεις πλήθος παιδιών, που δεν έχουν στέγη και φαγητό και ενδιαφέρονται μόνο για την εξασφάλιση του επιουσίου άρτου, γίνονται εύκολα θύματα των επαγγελματιών του εγκλήματος και τίθενται στην υπηρεσία τους, ενώ οι καθώς πρέπει αστοί των πόλεων αυτών, αδυνατώντας να ανεχθούν αυτή τη ‘μάστιγα’ αποφάσισαν και συγκρότησαν ιδιωτική αστυνομία, η οποία δρά τη νύχτα, δολοφονώντας πλήθος από τα παιδιά του δρόμου και μάλιστα τις πιο πολλές φορές όχι εν ψυχρώ αλλά με βασανιστήρια που αποκαλύπτουν την απύθμενη κακία των διωκτών! Στην έρευνα της UNICEF ειδικά για τη Λατινική Αμερική ο Carlos Adolfo Passo διευθυντής του ιδρύματος Marcelino στην Κολομβία είπε ότι το 1 στα πέντε παιδιά ζουν με τη μητέρα τους, 27% είναι επιθετικά στο σπίτι, 43% δεν αισθάνονται ασφαλή στη γειτονιά τους, 35% δεν γνωρίζουν αρκετά για τα δικαιώματά τους και το 1 στα 3 παιδιά δεν είναι ευτυχισμένο.

Ειδικά στη χώρα μας, σύμφωνα με τα στοιχεία, που ανέφερε ο πρόεδρος της Ελληνικής Επιτροπής της UNICEF κ. Λάμπρος Κανελλόπουλος, υπολογίζεται ότι ζουν και εργάζονται κυρίως στους δρόμους 5.800 παιδιά, 2-15 ετών αποφέροντας στους ‘εργοδότες’ τους περίπου 1 δισ. δρχ. το μήνα. Είναι 2 έως 15 ετών, Ελληνόπουλα και μετανάστες. Η μέση ημερήσια είσπραξη κάθε παιδιού ανέρχεται σε 7 με 8 χιλιάδες δραχμές. Από τα 955 παιδιά ηλικίας 2-15 ετών στα οποία διεξήχθη η έρευνα, το 61% είναι αγόρια, το 10% είναι ηλικίας έως 5 ετών, το 44,1% είναι Ελληνες πολίτες, ενώ τα υπόλοιπα παιδιά είναι μετανάστες και πρόσφυγες στη χώρα μας . Ειδικότερα, το 23,6% του συνόλου είναι Ελληνες τσιγγάνοι, το 11,4% Ελληνες μουσουλμάνοι, το 28,1% αλβανικής καταγωγής, το 6,3% Ιρακινοί, ο 6% Σέρβοι, το 5,4% Πακιστανοί και το 3,4% Κούρδοι. Περαιτέρω, το 40,4% των παιδιών είναι Χριστιανοί Ορθόδοξοι, το 33,4% Μουσουλμάνοι, ενώ το 13,8% δήλωσε ότι δεν ξέρει ποιο είναι το θρήσκευμα του. Τα ‘παιδιά των φαναριών’ δραστηριοποιούνται σε όλο το Λεκανοπέδιο, κατοικούν σε υπόγεια, ισόγεια, σκηνές, πρόχειρους καταυλισμούς ακόμη και σε βαγόνια, εγκαταλελειμμένα αυτοκίνητα και το 2% δηλώνουν ότι είναι άστεγα. Δεν “εργάζονται” στις περιοχές που κατοικούν, που σημαίνει ότι καθημερινά μετακινούνται στους τόπους που τα συναντάμε. Ελάχιστα (20%) πηγαίνουν σχολείο, ένα σημαντικό μέρος βρίσκεται στην Ελλάδα χωρίς τους γονείς του και δηλώνουν άγνοια για το αν η εγκατάσταση του στη χώρα μας είναι μόνιμη ή προσωρινή. Πολλά παιδιά δηλώνουν ότι ‘εργοδότης’ του δεν είναι κάποιος από τους γονείς του. Αν δεν θελήσουν να πάνε στη δουλειά ή κάνουν μικρή είσπραξη τους επιβάλλεται τιμωρία, που μπορεί να πάρει η μορφή του ξύλου, της στέρησης του φαγητού ή της απειλής ότι θα τα διώξουν από το μέρος που μένουν. Η συντριπτική πλειοψηφία των παιδιών δηλώνουν ότι βρίσκονται στους δρόμους σχεδόν όλη μέρα και αρκετά εργάζονται και τη νύχτα. Εκτός λίγων εξαιρέσεων, έχουν περιορισμένες φιλοδοξίες και όνειρα για το μέλλον τους λόγω και της ανασφάλειας και του φόβου που νιώθουν και της αίσθησης, ενός μεγάλου μέρους από αυτά, ότι βρίσκονται προσωρινά στην Ελλάδα. Σε ποσοστό 20% δηλώνουν ότι θέλουν, αλλά δεν μπορούν να πάνε σχολείο, ένα μικρό ποσοστό θέλει να σπουδάσει, ενώ ορισμένα στην ερώτηση ‘τι θα κάνεις όταν μεγαλώσεις’, απάντησε ‘θέλω να έχω φαγητό να φάω’.

Διαβάστε επίσης

• Είναι εφικτή η θεραπεία των αλλεργιών;
• Δεν είναι όλα τα δημητριακά πρωινού ίδια
• Εφηβεία και μυϊκή δύναμη: είναι θέμα φύλου
• Τα φάρμακα δεν είναι ακίνδυνες καραμέλες
• Οι ψυχικές νόσοι δεν είναι στίγμα

Χρήστος Ποντίκης

Σπούδασα στην Ιατρική Σχολή της Αθήνας. Ειδικεύτηκα στην Παθολογία στο Νοσοκομείο “Ο Ευαγγελισμός”. Για περισσότερο από 15 χρόνια ασχολούμαι ενεργά με την Πληροφορική και ειδικότερα με τις εφαρμογές Internet. Έχω ιδρύσει την Εταιρία MediSign (ανάπτυξη web εφαρμογών για το χώρο της Υγείας). Το Care είναι ένα από τα σημαντικότερα έργα της.

pontikis.gr