Παγκόσμια ημέρα για τα ανθρώπινα δικαιώματα η 10η Δεκέμβρη, αποτελεί την πρώτη επέτειο για την νέα χιλιετία ή καλύτερα την τελευταία της προηγούμενης, αν θέλουμε να είμαστε σωστοί στο μέτρημα, και τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι στην επικαιρότητα όχι μόνο για τους λαούς που θέλουμε να θεωρούμε Τρίτο Κόσμο αλλά και για την μητρόπολη του Καπιταλισμού, τις Ηνωμένες Πολιτείες όπου η θανατική καταδίκη ζει και βασιλεύει ή ακόμη και για τους πολιτικούς κρατούμενους στην Τουρκία, μιας χώρας που βρίσκεται στον προθάλαμο της Ευρώπης.

Η Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου

Στις 10 Δεκεμβρίου 1948 η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών (ΗΕ) υιοθέτησε την Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, δηλώνοντας ότι “η έλευση ενός κόσμου στον οποίο τα ανθρώπινα όντα θα απολαμβάνουν την ελευθερία της έκφρασης και της πίστης και την ελευθερία από το φόβο και τη στέρηση” είναι “η ύψιστη προσδοκία του κοινού ανθρώπου”.

Εξακολουθώντας να αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο του συστήματος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των ΗΕ, η Οικουμενική Διακήρυξη αναγνώρισε δικαιώματα ατομικά, πολιτιστικά, οικονομικά, πολιτικά και κοινωνικά- τα οποία παραμένουν ζωτικά για την ευτυχία και την ευημερία κάθε ανθρώπου. Τα περισσότερα από αυτά κωδικοποιήθηκαν αργότερα σε διεθνείς συνθήκες για τα ανθρώπινα δικαιώματα και ενσωματώθηκαν στα συντάγματα και τη νομοθεσία πολλών κρατών. Η Οικουμενική Διακήρυξη βοήθησε να αναγνωριστεί το γεγονός ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα αποτελούν διεθνή ευθύνη και όχι μόνο εσωτερική υπόθεση των κρατών. Ορισε την αρχή ότι όλα τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι παγκόσμια και αδιαίρετα. Αυτό σημαίνει ότι όλοι οι άνθρωποι θα πρέπει να απολαμβάνουν όλα τα ανθρώπινα δικαιώματα, οποιαδήποτε στιγμή, σε οποιαδήποτε άκρη της γης, και ότι κανένα δικαίωμα δεν θα πρέπει να θεωρείται σημαντικότερο από κάποιο άλλο.

Τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν ιεραρχούνται. Η Οικουμενική Διακήρυξη αναγνωρίζει την ελευθερία από το φόβο και την ελευθερία από τη στέρηση ως δύο πλευρές του ίδιου νομίσματος. Οι άνθρωποι δεν μπορούν να διεκδικήσουν τα οικονομικά, κοινωνικά και πολιτιστικά τους δικαιώματα, χωρίς τον αναγκαίο πολιτικό χώρο και την ατομική ελευθερία να το κάνουν. Και οι παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όπως τα βασανιστήρια ή οι ανέντιμες δίκες, δεν προσφέρουν τίποτε στην οικονομική ανάπτυξη ενός κράτους.

Από τον Ψυχρό Πόλεμο στην Ελεύθερη Αγορά

Το τέλος του ψυχρού πολέμου οδήγησε στον τερματισμό πολλών μύθων, αλλά η επαφή με την πραγματικότητα και την κυριαρχία του ενός μοντέλου ανάπτυξης, οδήγησε τους λαούς από το γκρέμισμα των οραμάτων στον κυνισμό της αγοράς. Στις νέες συνθήκες ο αγώνας για τα ανθρώπινα δικαιώματα μπορεί να αποτελέσει ένα εύκολο άλλοθι για επεμβάσεις τύπου Γιουγκοσλαβίας, όταν τα ανθρώπινα δικαιώματα αποτελούν εργαλείο διεθνούς στρατηγικής. Ο αγώνας για τα ανθρώπινα δικαιώματα αποκτά νόημα όταν από την ψυχή του κάθε ανθρώπου γίνεται κίνητρο για την καθημερινή του παρέμβαση στην κοινωνία, ώστε η σημερινή μέρα να είναι η πρώτη επέτειος για την νέα χιλιετία παρά ή τελευταία της προηγούμενης και ας κάνουμε λάθος στο μέτρημα του χρόνου.

Διαβάστε επίσης

• Εθνικός Οργανισμός Μεταμοσχεύσεων: Η εμπορευματοποίηση της μεταμόσχευσης παραβιάζει κατάφορα τα ανθρώπινα δικαιώματα
• Εκθεση της Διεθνούς Αμνηστίας για τα δικαιώματα των Ομοφυλόφιλων
• Διαμαρτυρία κατά της Ελλάδας για τα ανθρώπινα δικαιώματα
• Σύμβαση για τα δικαιώματα του παιδιού: Η ουτοπία των υπογραφών