Το νομοσχέδιο για τη μεταρρύθμιση του ΕΣΥ πηγαίνει στη Βουλή μαζί με τις βροχές του φθινοπώρου, χωρίς να γνωρίζουμε αν θα φέρει καταιγίδες στον πολύπαθο χώρο της Υγείας, μιας και ακόμη δεν έχουν διευκρινισθεί πολλά σημεία του περιεχομένου του. Για το λόγο αυτό βρεθήκαμε στο γραφείο του αντιπροέδρου του Ιατρικού Συλλόγου Αθηνών κ. Γιώργου Πατούλη, για να μας ενημερώσει τόσο για το σχέδιο της μεταρρύθμισης όσο και για τις θέσεις των γιατρών πάνω στα καυτά θέματα της υγείας, που αφορούν κάθε πολίτη.

Care
Κύριε πρόεδρε, αφού σας ευχαριστήσω για τη σημερινή συνέντευξη, θα ήθελα να σας θέσω το πρώτο ερώτημα. Είναι κοινή διαπίστωση ότι το σύστημα υγείας στη χώρα μας είναι ο ‘μεγάλος ασθενής’. Θεωρείτε οτι οι τελευταίες αλλαγές που επιχειρούνται με το σχέδιο μεταρρύθμισης του υπουργείου Υγείας κινούνται προς την σωστή κατεύθυνση;

Γ. Πατούλης
Κατ’ αρχήν, κύριε Ποντίκη, θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για την φιλοξενία στις ιστοσελίδες του Care και να ευχηθώ καλή επιτυχία στην προσπάθεια που ξεκινήσατε.
Ολα αυτά τα χρόνια έχουμε ζήσει όλοι λίγο πολύ το σύστημα υγείας, είτε σαν υγειονομικοί λειτουργοί είτε σαν ασθενείς και όλοι κάνουμε την διαπίστωση ότι κάτι δεν πάει καλά. Οσο περνάνε τα χρόνια αυτή η διαπίστωση γίνεται όλο και πιο έντονη. Θεωρούμε λοιπόν ότι όλοι έχουμε μιά βάση συνεννόησης. Το Εθνικό Σύστημα Υγείας ξεκίνησε με πολύ καλές προοπτικές, όμως χρειάζεται κάποιες σημαντικές αλλαγές, για να μπορέσει να συνεχίσει και πολύ περισσότερο να βελτιώσει την σημερινή κατάσταση και εικόνα της περίθαλψης στην Ελλάδα. Από την ίδια αφετηρία ξεκίνησε και ο νυν υπουργός, θεωρώντας απαραίτητες κάποιες άμεσες αλλαγές.

Θα πρέπει όμως να έχουμε τα εξής υπόψη μας: πρώτον ότι αυτές οι διαπιστώσεις είχαν γίνει και το 1993, και μάλιστα το 1994 είχαν εκδοθεί και κάποιες σημειώσεις από αυτές τις διαπιστώσεις, στο πλαίσιο των «σοφών», που είχαν κληθεί από τον τότε υπουργό κ. Κρεμαστινό και είχαν κάνει και τότε σημαντικές διαπιστώσεις, πού λέγανε για άμεσες αλλαγές, που έπρεπε να πραγματοποιηθούν για να μην καταρρεύσει το Εθνικό Σύστημα Υγείας. Καθώς επίσης και από άλλους υπουργούς υγείας οι οποίοι αμέσως μετά αντικατέστησαν τον κ. Κρεμαστινό, όπως ο κ. Πεπονής, ο κ. Παπαδήμας και ο κ. Γείτονας, που όλοι συμφωνούσαν. Μάλιστα υπήρξαν πάρα πολλές συζητήσεις, πολλά κυοφορούμενα νομοσχέδια, σχέδια νόμου και μάλιστα συγκεκριμένες νομοθεσίες, που ψηφίστηκαν από την ελληνική βουλή. Αναφέρομαι στο νομοσχέδιο του υπουργού κ. Γείτονα το 1997, μέσα στο οποίο προβλέπονταν κάποιες αλλαγές για την βελτίωση του συστήματος υγείας.

Care
Θεωρείτε δηλαδή ότι κοινός παρανομαστής είναι οι καλές προθέσεις, αλλά οι αλλαγές παραμένουν ανεκπλήρωτες;

Γ.Π.
Θεωρώ ότι οι διαπιστώσεις υπήρχαν από όλους, μάλιστα κάποιοι προχώρησαν και μετά τις διαπιστώσεις στην νομοθεσία και την ψήφιση αυτής της νομοθεσίας, πλήν όμως μέχρι στιγμής δεν έγιναν κάποιες αλλαγές στην πράξη. Αυτό ακριβώς δεν το λέω θέλοντας να υποβαθμίσω την προσπάθεια του κ. Παπαδόπουλου, απεναντίας το λέω για να επιστήσω την προσοχή ότι οι αλλαγές γίνονται όχι μόνο με ένα νομοθέτημα, αλλά με την πραγματοποίηση αυτών που περιέχει.

Care
Τα περισσότερα νομοσχέδια για την Υγεία επικαλούνται την εξασφάλιση του δημόσιου χαρακτήρα της. Είναι σήμερα εξασφαλισμένος ο δημόσιος χαρακτήρας της Υγείας στην Ελλάδα;

Γ.Π.
Σας ευχαριστώ για την ερώτηση. Θεωρώ ότι κάθε Έλληνας πολίτης, και οποιοσδήποτε βρίσκεται στη χώρα μας με νόμιμο τρόπο, θα πρέπει να έχει ισότιμη πρόσβαση στο σύστημα υγείας, θα πρέπει δηλαδή να έχει, ανεξάρτητα της οικονομικής του κατάστασης ή του ασφαλιστικού του φορέα, την ίδια μορφή περίθαλψης.

Δυστυχώς, παρά τις προσπάθειες, μέχρι σήμερα αυτό δεν έχει επιτευχθεί. Αυτό λοιπόν μας κάνει να σκεπτόμαστε ότι πρέπει να γίνουν οι αλλαγές. Θεωρώ λοιπόν ότι με το σημερινό καθεστώς δεν υπάρχει κατ’ ουσίαν δωρεάν περίθαλψη. Τυπικά βεβαίως υπάρχει. Είναι σε όλους γνωστό, ότι για να μπορέσει κανείς να μπει και αυτό δεν αφορά τους πάντες φυσικά, αλλά αφορά μεγάλες πλειοψηφίες, για να μπορέσει κανείς γρήγορα να διακινηθεί στο ΕΣΥ, ενδεχομένως δεν μπορεί να το κάνει μόνο με τον ασφαλιστικό του φορέα. Και ίσως αναγκάζεται να συμβάλει και ο ίδιος με τον προσωπικό του ‘οβολό’. Αυτό λοιπόν δείχνει ότι δεν διασφαλίζεται πλήρως, με το σημερινό καθεστώς η δωρεάν περίθαλψη, ο δημόσιος χαρακτήρας του ΕΣΥ. Γι αυτό ακριβώς λέμε και όλοι συμφωνούμε σε αυτό, ότι κάτι πρέπει να αλλάξει.

Care
Δύο βασικοί αξονες χαρακτηρίζουν την διοικητική αναδιοργάνωση του νέου ΕΣΥ: πρώτον το ΠΕΣΥ (Περιφερειακό Σύστημα Υγείας) και δεύτερον ο ΟΔΙΠΥ (Οργανισμός Διαχείρισης Πόρων Υγείας). Πιστεύτε ότι αυτοί οι δύο άξονες μπορούν να στηρίξουν την διοικητική αναδιοργάνωση του νέου ΕΣΥ;

Γ.Π
Κοιτάξτε, είναι δυο καινούργιες έννοιες, οι οποίες προβάλλονται για πρώτη φορά. Εχουνε όμως προσεγγιστεί και άλλη φορά, από προηγούμενο νομοσχέδιο που μιλούσε για την ενοποίηση των ταμείων. Και μιλώ για το ΟΔΙΠΥ. Δεν μιλούσε όμως για τον περιφερικότερο τρόπο εξουσίας του συστήματος υγείας. Αυτό είναι μια καινοτόμος προσέγγιση και θα έλεγε κανείς ότι μπορεί να έχει θετικά σημεία, αλλά θέλει μεγάλη προσοχή στο τρόπο εφαρμογής του. Διότι αλλάζει τελείως το σύστημα και τη μορφή των νοσοκομείων. Τα οποία ήταν νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου και τώρα γίνονται αυτοτελείς οργανισμοί, οι οποίοι όμως έχουν άμεση σχέση με το ΠΕΣΥ. Αυτό έχει να κάνει βέβαια με το πως ακριβώς θα διοικείται το ΠΕΣΥ, γιατί τουλάχιστον μέσα από το νομοσχέδιο, προβλέπεται ότι θα υπάρχουν κάποια δοτά μέλη που θα ασκούν εξουσία, αλλά καθόλου δεν γίνεται αναφορά σε αιρετά μέλη, τα οποία θα μπορούν να ελέγχουν αυτή τη μορφή εξουσίας.

Επίσης, σε ότι αφορά τον ΟΔΙΠΥ και την συγχώνευση των ταμείων, ή καλύτερα την διαχείριση των πόρων των ταμείων, θα έλεγε κανείς πως βαδίζει προς την κατεύθυνση της ισότιμης πρόσβασης των ασθενών, ανεξάρτητα από τον ασφαλιστικό τους φορέα. Ομως, θέλει μεγάλη προσοχή, γιατί μιλάει για σύμβαση που δεν θα παράγει έργο υγείας αλλά θα αγοράζει υπηρεσίες υγείας και μάλιστα είτε από το ΕΣΥ είτε από ιδιωτικούς φορείς. Εδώ σαφέστατα χρειάζεται προσοχή και πολύ περισσότερο έλεγχος. Με ποιό τρόπο θα γίνονται αυτές οι συμβάσεις, πώς θα γίνονται αυτές οι ‘αγορές’.

Επίσης χρειάζεται και μεγάλη προσοχή στο θέμα των εργασιακών σχέσεων που ενδεχομένως θα μας απασχολήσει αργότερα, και αφορούν τους υγειονομικούς, που θα συνεργαστούν με το ΟΔΙΠΥ και που θα αποτελέσουν τους πυρήνες της πρωτοβάθμιας φροντίδας της υγείας.

Care
Είναι γνωστό ότι η πρωτοβάθμια περίθαλψη αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο ενός συστήματος υγείας. Στην Ελλάδα πιστεύτε ότι η πρωτοβάθμια περίθαλψη λειτουργεί ικανοποιητικά;

Γ.Π.
Σ’ αυτό θα είμαι κατηγορηματικός, η πρωτοβάθμια περίθαλψη δεν λειτουργεί όπως θα έπρεπε. Αυτό δεν έχει να κάνει με τους λειτουργούς της υγείας, που ασκούν την πρωτοβάθμια περίθαλψη, αλλά με τον τρόπο που ασκείται αυτή μέσα από τα ασφαλιστικά ταμεία. Η πρωτοβάθμια περίθαλψη ασκείται από το ΙΚΑ, μέσω των καταστημάτων του ΙΚΑ, ασκείται από το ΤΕΒΕ μέσω των ιατρείων που συμβάλλονται με το ΤΕΒΕ, ασκείται για τους ασφαλιστικούς φορείς του Δημοσίου, των ΔΕΚΟ και άλλων συναφών ταμείων, μέσα από συμβάσεις γιατρών, κατά πράξη και περίπτωση. Δηλαδή υπάρχει μια μεγάλη διάχυση του τρόπου λειτουργίας των ταμείων και βεβαίως αυτή έχει προκύψει κυρίως από την διοικητική σε εισαγωγικά «σοφία» του κάθε διοικητού των ταμείων αυτών, χωρίς να εξασφαλίζει την ισότιμη πρόσβαση των ασφαλισμένων. Αντίθετα, αυτή εξαρτάται από το σε ποιό ταμείο ανήκει ο κάθε ένας. Σε κάθε περίπτωση η αλλαγή πρέπει να γίνει και είναι αναγκαία τόσο η ενοποίηση, όσο και η σωστή διαχείριση των ταμείων. Αλλά επαναλαμβάνω, θα πρέπει να κοιτάξουμε πολύ προσεκτικά το θέμα των εργασιακών σχέσεων.

Ενα τελευταίο που θα ήθελα να πω για την πρωτοβάθμια περίθαλψη, είναι ότι όποιος έχει μελετήσει τα συστήματα υγείας των ανεπτυγμένων υγειονομικά χωρών, θα διαπιστώσει ότι η πρωτοβάθμια περίθαλψη είναι ενα σημαντικό κομμάτι του συστήματος υγείας, αλλά -κι αυτό το τονίζω- ξεχωριστό από τα νοσοκομεία. Μέχρι σήμερα δυστυχώς είχαμε ένα νοσοκομειοκεντρικό σύστημα, που τουλάχιστον στην εικόνα που έβγαζε προς τα έξω, ήταν υποβαθμισμένο. Διότι έπρεπε μέσα στο νοσοκομείο να αντιμετωπίσουμε την πρόληψη, την πρωτοβάθμια περίθαλψη, την δευτεροβάθμια περίθαλψη (που αποτελεί τη βασική αποστολή των Νοσοκομείων) και την μετανοσοκομειακή περίθαλψη. Δηλαδή στους ίδιους χώρους, με τους ίδιους γιατρούς, με το ίδιο προσωπικό, προσπαθούσαμε να κάνουμε τα πάντα. Και γι αυτό βεβαίως, όπως ήταν φυσικό, δεν υπήρχε η αναμενόμενη ποιότητα.

Care
Ποιά είναι η θέση σας για τα επίμαχα ζητήματα εργασιακών σχέσεων των εργαζομένων στο χώρο της Υγείας;

Γ.Π.
Θα αναφερθώ κυρίως στην πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας, που θα γίνεται με το προσωπικό γιατρό, ο οποίος θα μπορεί να είναι γενικός γιατρός ή να ανήκει σε άλλες ειδικότητες, κυρίως παθολογικές. Εδώ προβλέπεται οτι θα παίξουν σημαντικό ρόλο τα ήδη υπάρχοντα καταστήματα του ΙΚΑ, όπως και τα κέντρα υγείας στην περιφέρεια. Η Ελλάδα δυστυχώς με έναν τρόπο αλόγιστο ‘έβγαλε’ πάρα πολλούς γιατρούς, και μάλιστα τους μοίρασε με άναρχο τρόπο στις περιφέρειες, ενώ οι περισσότεροι γιατροί είναι στις πόλεις, χωρίς να ελέγξει ποιές ειδικότητες έχουμε ανάγκη. Αυτό λοιπόν έχει ως αποτέλεσμα να μην υπάρχει το κατάλληλο υπόστρωμα, για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε σε μια ολοκληρωμένη πρωτοβάθμια περίθαλψη. Αυτό που θα πρέπει να γίνει κατ΄αρχήν είναι ένας σωστός υγειονομικός χάρτης της χώρας, που να καθορίζει πόσους γιατρούς θέλουμε ανά ειδικότητα και ανά περιφέρεια και να υπάρξει ο αντίστοιχος προγραμματισμός.

Η αναλογία, που στην Ευρώπη είναι ένας γιατρός ανα 450 κατοίκους, εδώ στην Ελλάδα είναι ένας γιατρός ανά 200 κατοίκους. Και μάλιστα κατεβαίνει ακόμα περισσότερο. Κι αυτό έχει σημασία για να προσεγγίσουμε το κομμάτι των εργασιακών σχέσεων. Το νομοσχέδιο αναφέρει ότι για την πρωτοβάθμια φροντίδα θα συμβάλλονται γιατροί με συμβάσεις έργου τριετούς διάρκειας, για κάθε περιφέρεια, βάσει κάποιων κριτηρίων. Και εδώ τίθεται το ερώτημα ποιά είναι αυτά τα κριτήρια; Μήπως ανά τριετία, όποιο κόμμα είναι στην εξουσία θα βάζει τους δικούς του γιατρούς, μήπως μπούμε πάλι στο κομμάτι της αδιαφάνειας, στο κομμάτι του όχι αξιοκρατικού τρόπου προσλήψεων;

Θεωρώ ότι ο ελληνικός λαός έχει το δικαίωμα της επιλογής του γιατρού του. Δηλαδή, ο ίδιος ο ασθενής θα επιλέγει τον γιατρό του, θα μπορεί δηλαδή να επισκέπτεται όχι υποχρεωτικά αυτούς που θα του δώσει το υπουργείο, αλλά να είναι όσοι γιατροί θέλουν συμβεβλημένοι με το ΟΔΙΠΥ και από κει και πέρα το σύστημα θα απορρίψει τον γιατρό που δεν είναι καλός, μιας και δεν θα έχει αντικείμενο δουλειάς. Με τον τρόπο αυτό εξασφαλίζεται αφενός μεν ότι ο ασθενής διαλέγει τον καλύτερο, κατά την προσωπική του γνώμη, που είναι ιδιαίτερα σημαντικό για την προσωπική του θεραπεία, αλλά και κατά δεύτερο λόγο αναπτύσσεται ευγενής άμιλλα μεταξύ των γιατρών λειτουργών και στο κομμάτι της συμπεριφοράς αλλά και της προσοχής προς τους ασθενείς, διότι διαφορετικά θα ξέρουν ότι θα βρεθούν εκτός συστήματος.

Care
Ποιές είναι οι επίσημες θέσεις του ΙΣΑ για τους managers στα νοσοκομεία; Tελικά πιστεύετε ότι θα έχουν τα αποτελέσματα που θέλει ο υπουργός στον οικονομικό τομέα;

Γ.Π.
Να σας πώ ότι βρισκόμαστε στη φάση που ο Ιατρικος Σύλλογος συνεδριάζει σε τακτά χρονικά διαστήματα και βγάζει απόψεις, άρθρο-άρθρο, οι οποίες θα επισημανθούν φυσικά και στον υπουργό. Θα ήθελα να πώ ότι επίσημες απόψεις δεν μπορώ να σας μεταβιβάσω με την έννοια του ότι δεν έχουν ολοκληρωθεί αυτές οι διαδικασίες, αλλά σε γενικές γραμμές έχουμε συνάγει την άποψη ότι υπάρχουν θετικά στοιχεία, υπάρχουν αρνητικά στοιχεία, όπως υπάρχουν και στοιχεία προς διευκρίνιση. Θέλουμε να πιστεύουμε ότι ο υπουργός θα δώσει την δυνατότητα ενός εποικοδομητικού διαλόγου και όχι διαλόγου για τα μάτια του κόσμου. Θέλουμε να πιστεύουμε ότι θα υπάρξει ένας καλόπιστος διάλογος, με στόχο να διορθώσουμε ότι κακό πάει να γίνει, εάν πάει να γίνει.

Σε κάθε περίπτωση οι managers δεν μπορούν από μόνοι τους να επιτελέσουν έργο. Για να μπορέσουν να δώσουν αυτά που πρέπει στην Υγεία, χρειάζεται ένα επιτελείο συγκεκριμένο, μια καλή μηχανοργάνωση του νοσοκομείου, συνεργάτες οι οποίοι να μπορούν να αναλάβουν κομμάτια μέσα στο νοσοκομείο, και θα μπορούν να διευκρινίζουν τα θετικά και τα αρνητικά στη διοίκηση του νοσοκομείου.

Αυτό το πνεύμα πρέπει να μπει σιγά – σιγά, ώστε να είναι αποδεκτό και απο τους εργαζόμενους. Διότι θα πρέπει να είμαστε σαφείς σε ένα ζήτημα. Στο ζήτημα της συναίνεσης. Για να μπορέσουν όλα αυτά να υλοποιηθούν, χρειάζεται η συναίνεση των εργαζομένων, των φορέων αλλά και των κομμάτων. Διότι ένα σύστημα που έχει συσωρρεύσει εδώ και χρόνια πολλά προβλήματα, καθώς και ένα καινούργιο μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα που θέλει έξι χρόνια για να ολοκληρωθεί, σύμφωνα με το χρονοδιάγραμμα που παρουσίασε ο υπουργός, πράγμα που μπορεί ενδεχομένως να σημαίνει κι άλλον υπουργό και ίσως και άλλη κυβέρνηση, κάνει αναγκαία τη συναίνεση περισσότερο από ποτέ.

Δεν πρέπει να γίνει αυτό που συνήθως γίνεται στην Ελλάδα, δηλαδή χτίζουμε και γκρεμίζουμε ή γκρεμίζουμε και χτίζουμε. Θα πρέπει να υπάρχει μία συνέχεια, ανεξάρτητα του ποιός έχει την εξουσία του υπουργείου Υγείας.

Care
Πως σχολιάζετε το μέτρο της πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης για τους πανεπιστημιακούς γιατρούς;

Γ.Π.
Κατ αρχήν θα πρέπει να σας πω ότι το θέμα των πανεπιστημιακών γιατρών έχει απασχολήσει κατ’ επανάληψη και τους φορείς αλλά και συνολικά την ιατρική κοινότητα. Οι πανεπιστημιακοί γιατροί, θα έλεγε κανείς ότι ήταν τα ‘χαϊδεμένα παιδιά’ του συστήματος και μάλιστα θα απορούσε πως μπορούσε ένας άνθρωπος να κάνει όλα αυτά τα οποία έκανε ένας πανεπιστημιακός γιατρός. Να είναι μέσα σε ένα νοσοκομείο του ΕΣΥ, να είναι σε ένα ιδιωτικό νοσοκομείο, να έχει ιδιωτικό ιατρείο, να ασκεί ερευνητικό πρόγραμμα στο πανεπιστήμιο, να εκπαιδεύει τους φοιτητές, να εκπαιδεύει τους ειδικευόμενους, να είναι σύμβουλος σε διάφορα νοσηλευτικά ιδρύματα ή σε άλλες φαρμακευτικές εταιρείες, να παρακολουθεί τις διεθνείς εξελίξεις για να μπορεί να τις φέρει και στην Ελλάδα και να τις μοιράζει και στους άλλους γιατρούς. Σε κάθε περίπτωση ή πρέπει να ήταν κανείς υπεράνθρωπος, που δεν υπάρχουν τέτοιοι, ή θα έπρεπε στα περισσότερα εξ αυτών να μην ήταν καλός.

Γι΄αυτούς τους λόγους πιστεύω ότι ο υπουργός κινείται πρός την σωστή κατεύθυνση, κάνοντας εξάλλου αυτό που εφαρμόζεται και στα άλλα ευρωπαϊκά κράτη. Δηλαδή ο πανεπιστημιακός γιατρός είναι προσηλωμένος στο κομμάτι της έρευνας, της πανεπιστημιακής του ενασχόλησης και της ιατρικής του μέσα από το πανεπιστήμιο.

Care
Το σχέδιο μεταρρύθμισης φέρνει έναν καινούργιο θεσμό, τα απογευματινά ιατρεία στα νοσοκομεία, για τους γιατρούς που βρίσκονται στη βαθμίδα του επιμηλητή Α και πάνω. Πως το σχολιάζετε;

Σε ότι αφορά τα απογευματινά ιατρεία, είναι σαφές ότι είναι μια καινοτόμος διαδικασία, η οποία εφαρμόζεται βέβαια και σε άλλες χώρες, πλήν όμως τα ελληνικά νοσοκομεία έχουν κάποιες ιδιαιτερότητες που εμπεριέχουν κινδύνους. Εμπλέκει το δημόσιο γιατρό, πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης, με τον ιδιωτικό τομέα και δεύτερον διαχωρίζει τους γιατρούς σε πολλές κατηγορίες. Μέσα στα ίδια ιδρύματα, δηλαδή διαχωρίζει τον επιμηλητή Β, ο οποίος δεν μπορεί να έχει πρόσβαση στα ιατρεία αυτά, καθώς επίσης διαχωρίζει τον εργαστηριακό γιατρό από τους άλλους κλινικούς γιατρούς με αποτέλεσμα εργασιακές εντάσεις μέσα στους ίδιους χώρους. Οπως γίνεται αντιληπτό, χρειάζεται περισσότερη επεξεργασία για να μπορέσει κανείς να υλοποιήσει ένα τέτοιο θεσμό.

Care
Στο σχέδιο μεταρρύθμισης για την Υγεία, δίδεται μεγάλη έμφαση στην ανάγκη της μηχανοργάνωσης. Χαρακτηριστικά, οι προμήθειες των νοσοκομείων θα γίνονται μέσω Internet μέχρι το 2002, ο ηλεκτρονικός φάκελλος του ασθενούς θα συμπληρώνεται υποχρεωτικά από τον γιατρό, και η μηχανοργάνωση των φαρμακείων θα είναι υποχρεωτική. Θεωρείται ότι αυτές οι αλλαγές μπορούν να πραγματοποιηθούν;

Γ.Π.
Αν κοιτάξει κανείς στο παρελθόν, θα έλεγε ‘όχι’. Υπάρχει μια απαισιοδοξία, η μηχανοργάνωση των νοσοκομείων έχει ξεκινήσει από τις αρχές της δεκαετίας του 90, πλην όμως δεν ολοκληρώθηκε σχεδόν ποτέ. Σε κάθε περίπτωση όμως, θεωρώ απαραίτητο το κομμάτι της μηχανοργάνωσης όλων των κρίκων που περιλαμβάνει το κομμάτι υγεία ώστε να μπορεί κανείς να ελέγξει αποτελεσματικά. Και να γίνει στην Ελλάδα αυτό που γίνεται και σε άλλες χώρες, δηλαδή τα μικρότερα ποσά να πετύχουν το καλύτερο αποτέλεσμα.

Αυτό δεν σημαίνει, φυσικά, ότι δεν χρειάζονται πόροι. Και πόροι χρειάζονται και επιδότηση σε όλους αυτούς τους λειτουργούς της υγείας, ώστε να μπορέσουν να προμηθευτούν αυτό τον μηχανολογικό ηλεκτρονικό εξοπλισμό. Σε κάθε περίπτωση θεωρώ ότι η κάρτα υγείας η οποία θα δοθεί στους ασθενείς θα ήταν ότι καλύτερο, προσθέτοντας μία ποιότητα που δεν θα μπορούσε κανείς να φανταστεί ότι θα ίσχυε στην Ελλάδα.

Care
Τελικά, τι πιστεύετε οτι έχει να περιμένει ο μέσος πολίτης από τις επιχειρούμενες αλλαγές στο χώρο της Υγείας, θα αλλάξει κάτι στην καθημερινή του ζωή;

Γ.Π.
Οπως είπα και στην αρχή το μόνο σίγουρο, και αυτό είναι κοινή συνείδηση, είναι ότι κάτι πρέπει να αλλάξει. Από εκεί και πέρα για τις συγκεκριμένες αλλαγές, θεωρώ ότι θα κινηθούν προς τη σωστή κατεύθυνση, εάν και εφόσον ο υπουργός, ο οποίος έχει δείξει μια φοβερή θέληση να αφήσει ένα έργο μέσα από αυτό το υπουργείο, κάνει έναν εποικοδομητικό διάλογο με τους φορείς. Ετσι μόνο θα μπορέσουν να υπάρξουν διορθώσεις όπου υπάρχουν αρνητικά ή να διευκρινιστούν τα αδιευκρίνιστα σημεία.

Επίσης η συναίνεση της πολιτείας, των κομμάτων, των φορέων αλλά και όλων όσων εμπλέκονται με τον ευαίσθητο χώρο της υγείας θα δώσει καλύτερη ποιότητα στην παρεχόμενη υγεία στην Ελλάδα.

Σας ευχαριστώ.

---

Σύντομο βιογραφικό
Dr Γεώργιος Πατούλης – Χειρουργός Ορθοπεδικός
Απόφοιτος Εθνικής Σχολής Δημόσιας Υγείας ΕΣΔΥ (Οικονομία της υγείας)
Αντιπρόεδρος Ιατρικού Συλλόγου Αθηνών (ΙΣΑ)
Πρόεδρος – Ιδρυτής Πανελλήνιου Συλλόγου «Νέοι Γιατροί»
Μέλος ΔΣ Πανελλήνιου Ιατρικού Συλλόγου (ΠΙΣ)
Ιδρυτής και Πρόεδρος (επί τριετία) του ΣΕΙΑΠ (http://www.eexi.gr/seiap/)
Δημοτικός Σύμβουλος Δήμου Πεύκης
Υπεύθυνος Υγείας Δημοτικού Πολυϊατρείου Πεύκης

Διαβάστε επίσης

• Χρήσιμες συμβουλές για το Πασχαλινό Τραπέζι
• Αξιόπιστη η μαστογραφία τονίζει ο Καθηγητής κ. Χ. Μαρκόπουλος
• Πρόσβαση στη μόρφωση για όλους. Μιλά στο Care η καθηγήτρια κ. Α. Καλαντζή
• Η ομορφιά στην υπηρεσία της υγείας
• Παγκόσμια Ημέρα Μαστογραφίας