Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΦΥΣΙΟΘΕΡΑΠΕΙΑΣ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΕΜΦΡΑΓΜΑ

Ο φυσιοθεραπευτής αναλαμβάνει τον ασθενή μετά το πρώτο 24ωρο και το όλο πρόγραμμα χωρίζεται σε 3 στάδια διάρκειας μιας εβδομάδας περίπου το καθένα.

Ο στόχος της φυσιοθεραπευτικής φροντίδας είναι η αντιμετώπιση των αναπνευστικών προβλημάτων που είναι στενά συνυφασμένα με την πάθηση και η βελτίωση της καρδιαγγειακής λειτουργίας.

Η αντιμετώπιση των αναπνευστικών προβλημάτων περιλαμβάνει
1. τη βρογχική παροχέτευση (καθαρισμός των βρόγχων από τις εκκρίσεις),
2. τον συγχρονισμό των αναπνευστικών κινήσεων και
3. την εξάσκηση του διαφράγματος που αποτελεί τον σημαντικότερο αναπνευστικό μυ.

Απαραίτητη προυπόθεση είναι η χαλάρωση των μυών του κορμού, πράγμα που επιτυγχάνεται τοποθετώντας τον ασθενή σε κατάλληλες θέσεις(συνήθως ημιύπτια και πλάγια). Κατόπιν ο ασθενής διδάσκεται το σωστό βήχα ο οποίος αποτελεί έναν ενδεικνυόμενο παροχετευτικό μηχανισμό για τις ανώτερες αναπνευστικές οδούς. Ο φυσιοθεραπευτής επιμένει στη βαθιά και παρατεταμένη εκπνοή γιατί έτσι ερεθίζεται το αντανακλαστικό του βήχα και με ειδικούς χειρισμούς στην περιοχή του θώρακα (ελαφρές πλήξεις και δονήσεις) βοηθά στην αποκόλληση και την ευκολότερη απομάκρυνση των εκκρίσεων.

Ο συγχρονισμός των αναπνευστικών κινήσεων γίνεται για τη σωστή συνεργασία κίνησης των πλευρών και του διαφράγματος ενώ ο ασθενής υποβοηθάται με ελαφριά πίεση κατά την εκπνοή και ήρεμα γίνεται προσπάθεια να φύγει όλος ο αέρας από τους πνεύμονες.

Τέλος γίνεται άσκηση του διαφράγματος σε ύπτια, πλάγια και καθιστή θέση με σκοπό τη βελτίωση του κυψελιδικού αερισμού των πνευμόνων.

Η βελτίωση της καρδιαγγειακής λειτουργίας επιτυγχάνεται με ένα πρόγραμμα άσκησης. Η πλήρης ακινησία που εφαρμοζόταν παλαιότερα αντικαταστάθηκε διότι φάνηκε πως είχε αρνητικά αποτελέσματα για τον ασθενή μιας και το λιμνάζον αίμα περιφερικά δημιουργούσε συχνά θρομβοεβολικά φαινόμενα τα οποία επιβάρυναν τόσο την καρδιολογική όσο και τη νευρολογική κατάσταση του ασθενούς.

Σήμερα πιστεύεται ότι η γρήγορη κινητοποίηση προοδευτικά και με σωστό τρόπο βοηθά και αποτρέπει μία νέα επιπλοκή.Έτσι ο φυσιοθεραπευτής προκαλεί κατάλληλες μυικές συσπάσεις κυρίως στα κάτω άκρα όπου υπάρχουν μεγάλες μυικές ομάδες προκαλώντας παθητική κινητοποίηση του τοιχώματος των αγγείων με αποτέλεσμα να υποβοηθάται το καρδιακό έργο.

Επίσης η κατάλληλη άσκηση δημιουργεί τις κατάλληλες συνθήκες για καλύτερη αιμάτωση στο μυοκάρδιο αφού προκαλεί διαστολή των στεφανιαίων αρτηριών,ελάττωση των καρδιακών παλμών και τελικά μικρότερο καρδιακό έργο. Συνεπώς η καρδιά δουλεύει με οικονομία, απαραίτητη προυπόθεση για την επάνοδό της.
Οι ασκήσεις αρχικά γίνονται παθητικά και στη συνέχεια ενεργητικά και θα πρέπει να είναι απόλυτα προοδευτικές ώστε να μην προκαλέσουν κάματο. Ο ασθενής πρέπει να ξεκουράζεται ενδιάμεσα ενώ θα πρέπει να παρατηρείται η γενικότερη κατάστασή του και να διακοπεί η άσκηση αν παρουσιασθεί αρρυθμία, στηθαγχικός πόνος, δύσπνοια, κυάνωση.

Το πρόγραμμα εκτελείται μέρα παρά μέρα την πρώτη εβδομάδα και για 10 λεπτά,20 λεπτά τη δεύτερη και 30 λεπτά την τρίτη.Τη δεύτερη κλαι τρίτη εβδομάδα το ίδιο πρόγραμμα επαναλαμβάνεται ακόμη μία φορά κατά τη διάρκεια της ημέρας ενώ δίδεται περισσότερο έμφαση.Ο ασθενής μετά από ενάμισυ με δύο μήνες υποβάλλεται σε τέστ αξιολόγησης της φυσικής του κατάστασης και παροτρύνεται να βαδίζει αποφεύγοντας τις ανηφόρες και τις μολυσμένες περιοχές.

Διαβάστε επίσης

• Στεφανιαία νόσος – πρόληψη και αντιμετώπιση
• Η νόσος των τρελών αγελάδων ξανά στο προσκήνιο
• Η νόσος των καπνιστών
• Η στεφανιαία νόσος
• Στεφανιαία νόσος: ο έλεγχος πρέπει να ξεκινά από νωρίς