Είναι γνωστό από την αρχαιότητα και η ελληνική του ονομασία είναι “ζιγγίβερη”. Στην Αφρική το εισήγαγαν οι Πορτογάλοι εξερευνητές και μαζί με τους Ισπανούς το διέδοσαν αργότερα στην Ευρώπη.

Το ginger έχει θερμαντική δράση στον οργανισμό και αυξάνει το Pitta, μειώνοντας ταυτόχρονα το Vata και το Kapha. Διεγείρει την πεπτική φωτιά του Agni, ανοίγει την όρεξη, βοηθάει την αποβολή των αερίων του πεπτικού συστήματος, ανακουφίζει από τη δυσκοιλιότητα και γενικά ομαλοποιεί όλη την πεπτική διαδικασία.

Είναι πολύ αγαπημένο συστατικό και της ινδικής αλλά και της κινεζικής και ιαπωνικής κουζίνας και χρησιμοποιείται και η ρίζα του (φρέσκια ή αποξηραμένη) αλλά και σε σκόνη. Σε αέρινα άτομα είναι καλύτερα να χρησιμοποιείται φρέσκια η ρίζα του (και αυτό διότι η φρεσκάδα εμπεριέχει το στοιχείο του νερού, το οποίο λείπει από τα αέρινα άτομα), ενώ για χρήση σε υδάτινα άτομα, είναι καλύτερα να αποξηραίνεται πρώτα.

Επειδή έχει έντονες τις πύρινες ποιότητες, δεν θα πρέπει να χρησιμοποιείται εκεί όπου ήδη υπάρχει μία πύρινη διαταραχή όπως πυρετός, αιμορραγία, έλκος στομάχου, διάφορα δερματικά προβλήματα, κλπ.

Στα αγιουρβεδικά κείμενα το ginger αναφέρεται συχνότατα καθώς είναι ένα φυτό με πάρα πολλές θεραπευτικές ιδιότητες. Η πατρίδα του είναι οι τροπικές περιοχές της Ασίας και ήρθε στη Δύση κατ΄αρχήν από τους ’ραβες, αλλά έγινε ιδιαίτερα γνωστό μετά την υιοθέτησή του από τους Εγγλέζους στην Ινδία οι οποίοι το χρησιμοποιούσαν πολύ στην κουζίνα τους, ακόμη και στην παρασκευή μπύρας και ποτών (ginger beer, ginger ale αλλά και η γνωστή “τσιτσιμπύρα” της Κέρκυρας).

Από το φυτό χρησιμοποιείται κυρίως η ξυλώδης ρίζα του Το φρέσκο ginger ονομάζεται Adraka, ενώ η σκόνη αποξηραμένου ginger ονομάζεται Sunthi. Αυτή η διαφοροποιήση είναι απαραίτητη επειδή το μεν φρέσκο ginger (ψιλοκομένες φέτες από τη ρίζα του) σαν ποιότητες (gunas) έχει την ελαφριά και τη λιπαρή, η δέ σκόνη του ginger είναι βαριά, διαπεραστική και στεγνή. Η σκόνη παρασκευάζεται αφού βράσει κανείς τη ρίζα σε νερό ή γάλα, την αφήσει να στεγνώσει στον ήλιο και στη συνέχεια την κονιορτοποιήσει.

Το ginger έχει ένα “θερμαντικό” αποτέλεσμα στον οργανισμό λόγω της καυτερής του γεύσης, αλλά το αποτέλεσμα που έχει μετά την απορρόφησή του από το πεπτικό σύστημα είναι “γλυκό”. Με τον τρόπο αυτό μπορεί και θερμαίνει τον οργανισμό, χωρίς όμως να διαταράσσει το Pitta και έτσι μπορεί να χρησιμοποιηθεί από όλες τις ιδιοσυγκρασίες, χωρίς να δημιουργεί προβλήματα.

Το ginger δυναμώνει το στομάχι, ενισχύει την έκκριση σάλιου και πεπτικών υγρών, έχει αποσυμφορητικές και αντιφλεγμονώδεις ιδιότητες. Εάν κανείς μασήσει μία λεπτή φέτα ginger με λίγο λεμόνι και αλάτι πρίν το φαγητό (αν έχει δηλαδή συνδιάσει την καυτερή με την όξινη και την αλμυρή γεύση), τότε δυναμώνει τα ένζυμα (Agni) της οκτάβας της τροφής, αλλά και των πέντε στοιχείων (δηλαδή και τα δεκατρία Agni του οργανισμού).

Το ginger μπορεί να χρησιμοποιηθεί τονωτικά αλλά και θεραπευτικά, όλες τις εποχές του χρόνου:

α) Το καλοκαίρι με τη ζέστη και την ξηρασία, το χρησιμοποιεί κανείς με ghee και μαύρη ζάχαρη σαν δροσιστικό ποτό.

β) Το φθινόπωρο και στην αρχή του χειμώνα (αλλά και με τις ανοιξιάτικες βροχές) όπου υπάρχει έντονη υγρασία το χρησιμοποιεί κανείς μαζί με αλάτι πάνω από το φαγητό του.

γ) Τέλος στην κρύα φάση του χειμώνα όπου υπάρχει κρύο και ξηρασία πάλι, χρησιμοποιείται σαν ζεστό ρόφημα με μέλι. Ένα πολύ καλό ποτό για κρυολογήματα και ρίγη είναι αυτό που γίνεται από σκόνη ginger και μαύρη ζάχαρη που βράζουν μαζί με γάλα.

Διαβάστε επίσης

• Αντιμετώπιση της αρθρίτιδας με φυσικά μέσα