Κόκκινο πιπέρι

Είναι το πολύ γνωστό “κόκκινο” πιπέρι, που προέρχεται από αποξηραμένες και κονιοποιημένες μικρές κόκκινες καυτερές πιπεριές. ’λλα ονόματά του είναι καγιέν, τσίλι και μπούκοβο και είναι πολύ πλούσιο σε περιεκτικότητα βιταμίνης “C”.

Προέρχεται από την Κεντρική Αμερική και είναι απαραίτητο συστατικό της Μεξικάνικης κουζίνας. Το έφεραν στην Ευρώπη οι Ισπανοί εξερευνητές αλλά οι Πορτογάλοι το διέδωσαν στην Ινδία, σαν αντάλλαγμα για τα υπόλοιπα μπαχαρικά που μετέφεραν από την Ινδία πίσω στην Ευρώπη.

Χρησιμοποιείται επίσης πολύ στη μαγειρική και η σάλτσα “tabasco” που γίνεται από κόκκινες καυτερές πιπεριές, ξύδι και αλάτι. Αυτή η σάλτσα συνδιάζει ιδανικά την όξινη, την αλμυρή και την καυτερή γεύση, όλες δηλαδή τις γεύσεις που αυξάνουν το Pitta στον οργανισμό.

Το κόκκινο πιπέρι ανοίγει την όρεξη, βοηθά την πέψη και έχει αντισηπτικές και αντιμικροβιακές ιδιότητες.

Μαύρο πιπέρι

Χωρίς αμφιβολία το πιπέρι είναι το μπαχαρικό που, όταν ήρθε στην Ευρώπη από την Ινδία, άλλαξε την κουζίνα του Δυτικού κόσμου περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο. Το αναφέρει και ο Ιπποκράτης σαν ένα καλό θεραπευτικό συστατικό των φαρμάκων που χρησιμοποιούσαν “στην Ανατολή”.

Μαζί με το αλάτι που αποτελούσε κρατικό μονοπώλιο, το πιπέρι ήταν υπεύθυνο για πολλούς πολέμους στο παρελθόν και ο έλεγχος του “δρόμου του πιπεριού”, ήταν ο κύριος λόγος του “εμφύλιου” πόλεμου στην Ιταλία μεταξύ Γένοβας και Βενετίας κατά τον Μεσαίωνα.

Υπάρχουν πολλές ποικιλίες πιπεριού που χρησιμοποιούνται στην κουζίνα όλου του κόσμου, αλλά τρείς είναι αυτές που έχουν καλές θεραπευτικές ιδιότητες και οι οποίες αναφέρονται στα αγιουρβεδικά κείμενα σαν marica (το γνωστό μαύρο πιπέρι), pippali και cavya.

Το πιπέρι “στεγνώνει” τον οργανισμό και αυξάνει το πύρινο στοιχείο, κάνοντας πολύ καλό σε υδάτινα άτομα και σχετικό καλό σε αέρινα. Εξάπαντως όμως δεν ταιριάζει σε πύρινες ιδιοσυγκρασίες, παρά μόνο σε ελάχιστη ποσότητα και αυτό όχι συχνά.

Έχει θερμαντική δράση, βοηθά την πέψη και την αποβολή αερίων από το έντερο, επιταχύνει τη συστολή της μήτρας μετά από τον τοκετό και είναι ιδανικό για όλα τα κρυολογήματα.

Υπάρχουν διάφοροι τρόποι να το πάρει κανείς εκτός από το να το προσθέτει στο φαγητό του: ανακατεμένο με μέλι, βρασμένο μαζί με γάλα, σε πολύ αραιωμένο διάλυμα με νερό για στοματική πλύση, κλπ.

Ginger

Στα αγιουρβεδικά κείμενα το ginger αναφέρεται συχνότατα καθώς είναι ένα φυτό με πάρα πολλές θεραπευτικές ιδιότητες. Η πατρίδα του είναι οι τροπικές περιοχές της Ασίας και ήρθε στη Δύση κατ΄αρχήν από τους ’ραβες, αλλά έγινε ιδιαίτερα γνωστό μετά την υιοθέτησή του από τους Εγγλέζους στην Ινδία οι οποίοι το χρησιμοποιούσαν πολύ στην κουζίνα τους, ακόμη και στην παρασκευή μπύρας και ποτών (ginger beer, ginger ale αλλά και η γνωστή “τσιτσιμπύρα” της Κέρκυρας).

Από το φυτό χρησιμοποιείται κυρίως η ξυλώδης ρίζα του. Το φρέσκο ginger ονομάζεται Adraka, ενώ η σκόνη αποξηραμένου ginger ονομάζεται Sunthi. Αυτή η διαφοροποιήση είναι απαραίτητη επειδή το μεν φρέσκο ginger (ψιλοκομένες φέτες από τη ρίζα του) σαν ποιότητες (gunas) έχει την ελαφριά και τη λιπαρή, η δέ σκόνη του ginger είναι βαριά, διαπεραστική και στεγνή. Η σκόνη παρασκευάζεται αφού βράσει κανείς τη ρίζα σε νερό ή γάλα, την αφήσει να στεγνώσει στον ήλιο και στη συνέχεια την κονιορτοποιήσει.

Το ginger έχει ένα “θερμαντικό” αποτέλεσμα στον οργανισμό λόγω της καυτερής του γεύσης, αλλά το αποτέλεσμα που έχει μετά την απορρόφησή του από το πεπτικό σύστημα είναι “γλυκό”. Με τον τρόπο αυτό μπορεί και θερμαίνει τον οργανισμό, χωρίς όμως να διαταράσσει το Pitta και έτσι μπορεί να χρησιμοποιηθεί από όλες τις ιδιοσυγκρασίες, χωρίς να δημιουργεί προβλήματα.

Το ginger δυναμώνει το στομάχι, ενισχύει την έκκριση σάλιου και πεπτικών υγρών, έχει αποσυμφορητικές και αντιφλεγμονώδεις ιδιότητες. Εάν κανείς μασήσει μία λεπτή φέτα ginger με λίγο λεμόνι και αλάτι πρίν το φαγητό (αν έχει δηλαδή συνδυάσει την καυτερή με την όξινη και την αλμυρή γεύση), τότε δυναμώνει τα ένζυμα (Agni) της οκτάβας της τροφής.

Το ginger μπορεί να χρησιμοποιηθεί τονωτικά αλλά και θεραπευτικά, όλες τις εποχές του χρόνου:

α) Το καλοκαίρι με τη ζέστη και την ξηρασία, το χρησιμοποιεί κανείς με ghee και μαύρη ζάχαρη σαν δροσιστικό ποτό.

β) Το φθινόπωρο και στην αρχή του χειμώνα (αλλά και με τις ανοιξιάτικες βροχές) όπου υπάρχει έντονη υγρασία το χρησιμοποιεί κανείς μαζί με αλάτι πάνω από το φαγητό του.

γ) Τέλος στην κρύα φάση του χειμώνα όπου υπάρχει κρύο και ξηρασία πάλι, χρησιμοποιείται σαν ζεστό ρόφημα με μέλι. Ένα πολύ καλό ποτό για κρυολογήματα και ρίγη είναι αυτό που γίνεται από σκόνη ginger και μαύρη ζάχαρη που βράζουν μαζί με γάλα.

Μουστάρδα

Οι σπόροι της μουστάρδας έχουν καυτερή και λίγο πικρή γεύση και βοηθούν την πέψη των δύσπεπτων τροφών, όπως είναι το κρέας. Γενικά δίνονται σε διαταραχές του Kapha αλλά και του Vata, ποτέ όμως όταν υπάρχει και αύξηση του Pitta στον οργανισμό.

Σήμερα συνήθως χρησιμοποιείται ο πολτός από τους σπόρους της μουστάρδας με λάδι, ξύδι και διάφορα άλλα πρόσθετα μυρωδικά σαν συνοδευτικό πολλών φαγητών.

Παλαιότερα ήταν γνωστή και συχνή η χρήση των σπόρων της μουστάρδας σε ζεστές κομπρέσσες στο στήθος και την πλάτη, για την ανακούφιση από πολλά βρογχικά και πνευμονικά προβλήματα. Χρησιμοποιείται επίσης η σκόνη της μουστάρδας σε κρέμες για εξωτερικές επαλείψεις σε παθήσεις των αρθρώσεων.

Διαβάστε επίσης

• Λιγότερο αλάτι – περισσότερη γεύση
• Βότανα και μυρωδικά!
• Δοκιμάζοντας ένα κρασί
• Η γεύση που δεν ξέχασα
• Στυφή γεύση στις τροφές