Και να που αυτό που φαινόταν τόσο μακρινό, εισέβαλε ακόμη πιο έντονα και απότομα στη ζωή μας, στην καθημερινότητά μας, στο σπίτι μας. Κορωνοϊός… Κορωναϊός…

Το όνομά του μέχρι και σήμερα αμφιλεγόμενο όπως και από κάποιους ο ίδιος ο ιός. Ένας αμφιλεγόμενος ανεπιθύμητος επισκέπτης, που όμως ήρθε για να μείνει για πολύ.

Οι αλλαγές που μας προκάλεσε; Καταιγιστικές. Lockdown! Χιλιάδες αρρώστησαν και νοσηλεύτηκαν. Πολλοί έχασαν τις δουλείες τους και άλλοι μπήκαν «στον πάγο». Κάποιοι δούλεψαν στα όρια τη υπερκόπωσης και σε άλλους μπήκε ένα καλό φρένο στα όνειρα που ξεκίνησαν να υλοποιούν.

Τα μέτρα βροχή, όπως και τα δάκρυα για τους συνανθρώπους μας που μας αποχαιρέτησαν μονάχοι, πριν προλάβουν να αντιληφθούν ως οικοδεσπότες τον (παλιό)χαρακτήρα του νέου αυτού επισκέπτη.

Η κοινωνική αποστασιοποίηση εξαγνίστηκε εν μια νυκτί, οι τοξικές ενδοοικογενειακές σχέσεις οξύνθηκαν και ξαφνικά ο ελεύθερος χρόνος απέκτησε πλεοναστικό χαρακτήρα.

Το νόμισμα όμως έχει πάντα δύο όψεις. Τα νερά από τα κανάλια και τις θάλασσες απέκτησαν ξανά λίγο από το φυσικό τους χρώμα και τους προγραμματισμένους από τη φύση τους «θαμώνες».

Η ατμόσφαιρα δεν είναι πια τόσο ρυπαρή, οι οικογένειες βρέθηκαν όπως θα έπρεπε και οι καθημερινοί ρυθμοί που πήγαιναν αγκαζέ με το άγχος του «δεν έχω χρόνο να..»,  σταμάτησε να παίζει μαζί μας κυνηγητό.

Δεν τίθεται θέμα επιλογής για το ποια συνθήκη είναι η καλύτερη. Τίθεται όμως θέμα για το πώς τελικά πίσω από τις επιβεβλημένες μας μάσκες και την φυσική απόσταση, θα χτίσουμε τις  συνθήκες να αναπνέουμε πιο ουσιαστικά και τις γέφυρες να επικοινωνούμε χωρίς έκπτωση ουσιαστικών συναισθημάτων.

Τα φυσικά μέσα για να απωθήσουμε τον αόρατο εχθρό είναι γνωστά. Η μάχη ωστόσο που πρέπει να κερδηθεί είναι πιο εσωτερική και άσχετη από μάσκες και αντισηπτικά.

Ας μην επιτρέψουμε την κοινωνική αποστασιοποίηση να γίνει εφάμιλλη της συναισθηματικής. Ας κάνουμε ένα βήμα πίσω και ας σκεφτούμε πως θα ορίσουμε εμείς τη συνθήκη και όχι εκείνη εμάς, προστατεύοντας τόσο το σώμα όσο και την ψυχή μας.

Άκουσα να αποκαλούν τον ιό «δαίμονα». Ένας διαφορετικός δαίμονας που απειλεί και ανατρέπει τις ζωές μας. Όπως κάθε δυσκολία όμως γεννά και ένα αντίστροφο κίνητρο, εκείνο της αναζήτησης για επιβίωση και χάραξης νέων δρόμων της πίστης σε κάτι άλλο.

Άκουσα να λένε ακόμη πως ήρθε η ώρα να εκτιμήσουμε αυτά που έχουμε και όχι να αποκτήσουμε αυτά που επιθυμούμε. Είναι ιδιαίτερης σημασίας να εκτιμά κανείς αυτά που έχει, αλλά η δυσκολία της παραδοχής των προσωπικών αδυναμιών του καθένα και η προσπάθεια αυτό – εξέλιξης, κάθε άλλη φορά παρά ποτέ δέχεται τέτοιο ηχηρό κάλεσμα.

“Η ατυχία είναι η συγκαλυμμένη ευλογία” λένε γι’ αυτό και η ανατρεπτική συνθήκη του τελευταίου έτους, είναι η ευκαιρία για ανατρεπτική σκέψη, ανακάλυψη νέων επιλογών και προσαρμογής, ακόμη και από τα πολύ δύσκολα με σεβασμό και χρόνο. Γιατί ο μόνος δρόμος από το τέλμα είναι προς τα πάνω.

Δύσκολο; Αρκετά. Που θα σταματήσει όλο αυτό; Κανείς σίγουρα δεν ξέρει.

Όμως ό,τι  και να γίνει, ακόμα και πίσω από τη μάσκα σου,

να μη ξεχνάς να αναπνέεις…