Διαβήτης και εγκυμοσύνη

ΠΑΘΟΓΕΝΕΣΗ

Η κύηση στις διαβητικές μητέρες εξακολουθεί να αποτελεί κύηση υψηλού κινδύνου. Το αυξημένο σάκχαρο της μητέρας διέρχεται ελεύθερα τον πλακούντα, προκαλεί υπεργλυκαιμία στο έμβρυο, η οποία με τη σειρά της προκαλεί υπερπλασία των βρεφικών νησιδίων του παγκρέατος, αύξηση της βρεφικής ινσουλίνης και υπογλυκαιμία του νεογνού. Η αύξηση της βρεφικής ινσουλίνης έχει σαν αποτέλεσμα ακόμη την εναπόθεση λίπους και το αυξημένο σωματικό βάρος του νεογνού, όπως επίσης καθυστερεί και το σχηματισμό ουσίας (surfactant) που είναι υπεύθυνη για την ωρίμανση των πνευμόνων. Έτσι τα νεογνά διαβητικών μητέρων παρουσιάζουν συχνά το σύνδρομο αναπνευστικής ανεπάρκειας.

ΑΝΩΜΑΛΙΕΣ ΠΟΥ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΝΤΑΙ

Τα νεογνά διαβητικών μητέρων συνήθως είναιυπέρβαρα, πλαδαρά, νωθρά και συχνά κυανωτικά. Παρουσιάζουν συχνά το σύνδρομο της ιδιοπαθούς αναπνευστικής δυσχέρειας (αναφέρθηκε παραπάνω) και εμφανίζουν υπογλυκαιμία, η οποία μπορεί να εκδηλωθεί με διέγερση ή υποτονία, σπασμούς και υποθερμία τις πρώτες ώρες από τον τοκετό. Ηλεκτρολυτικές διαταραχές (υπασβεστιαιμία και υπομαγνησιαιμία) είναι συχνές. Τα νεογνά αυτά αρκετά συχνά εμφανίζουν σύνδρομο υπεργλοιότητας (δηλαδή το αίμα τους έχει την τάση να σχηματίζει θρόμβους) και είναι πολύ επιρρεπή στις λοιμώξεις.

ΘΕΡΑΠΕΙΑ – ΠΡΟΛΗΠΤΙΚΑ ΜΕΤΡΑ

Το επίπεδο του σακχάρου αίματος της μητέρας χρειάζεται πολύ προσεκτική και εντατική ρύθμιση. Η κύηση είναι παράγοντας που ενδεχομένως να αυξήσει τις απαιτήσεις σε ινσουλίνη. ’ριστος έλεγχος απαιτείται και λίγο πριν τον τοκετό. Επειδή στις μητέρες αυτές υπάρχει αυξημένος κίνδυνος αιφνίδιου ενδομητρίου θανάτου του νεογνού, η ενδομήτριος ανάπτυξη θα πρέπει να ελέγχεται τακτικά και σχολαστικά. Εάν το μέγεθος του παιδιού είναι μεγάλο ή υπάρχουν στη μητέρα ήδη επιπλοκές από τον διαβήτη, θα πρέπει να συζητείται το ενδεχόμενο καισαρικής τομής.

Διαβάστε επίσης