Προσπαθώντας να ξεφύγει από την μονοτονία της καθημερινότητας και ψάχνοντας για υποκατάστατα που θα αναπληρώσουν το κενό που αφήνει μέσα του η ανεπάρκεια των ανθρώπινων σχέσεων, ο σύγχρονος άνθρωπος καταφεύγει στην υπερκατανάλωση. Η πρόσκαιρη ικανοποίηση όμως που αισθάνεται τη στιγμή της αγοράς αντικαθίσταται πολύ γρήγορα από την κατάθλιψη, με συνέπεια να καταφεύγει σε νέες αγορές, αποφεύγοντας έτσι να έρθει αντιμέτωπος με την ουσία των προβλημάτων του. Το φαινόμενο αυτό έρχεται να το επιβεβαιώσει έρευνα που έγινε στην Βρετανία από την εταιρεία Publicis, σύμφωνα με την οποία η καταναλωτική μανία όχι μόνο δεν ανακουφίζει τον αγοραστή αλλά έχει πολλές πιθανότητες να του επιτείνει τη θλίψη και τη δυστυχία.

Η έρευνα έγινε σε χίλια περίπου άτομα, τα οποία, απαντώντας σε σχετικό ερωτηματολόγιο, δήλωσαν ότι πολύ συχνά, όταν νοιώθουν θλίψη, καταφεύγουν στις αγορές προκειμένου να τους φτιάξει η διάθεση. Ωστόσο, παραπάνω από τους μισούς ερωτηθέντες ομολόγησαν, ότι όσο πιο μεγάλη ήταν η στενοχώρια, τόσο πιο άχρηστες ήταν οι αγορές που έκαναν.

Πιο ευάλωτες στην πρακτική αυτού του είδους παρουσιάζονται οι γυναίκες, οι νεότεροι στην ηλικία και οι πιο εύποροι. Οπως αναφέρεται στην έρευνα, το αποτέλεσμα μετά την άχρηστη αγορά είναι η επίταση της θλίψης και η έντονη αίσθηση ότι ο καταναλωτής έπεσε θύμα κάποιας παραπειστικής διαφήμισης ή κάποιου επιτήδειου πωλητή.

Το φαινόμενο τείνει να πάρει επιδημικές διαστάσεις, αφού σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΕ, το 33% των καταναλωτών εμφανίζουν εθισμό στη δαπάνη και στις ‘βιαστικές ή περιττές αγορές’, με αποτέλεσμα να βυθίζονται ολοένα και περισσότερο σε υπέρογκα χρέη.

Ο Δρ Ολιβερ Τζέιμς, ειδικός ψυχολόγος, ερμηνεύοντας τα αποτελέσματα της έρευνας δήλωσε, ότι ‘ο σύγχρονος άνθρωπος βρίσκεται παγιδευμένος σε έναν πολιτισμό κερδισμένων και χαμένων, όπου επικρατεί η δοξασία ότι η κοινωνική καταξίωση θα φέρει και την ευημερία. Τελικά, όπως αποδεικνύεται, αυτό απλώς δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα’.

‘Η κοινωνία δεν αντέχει άλλο αυτές τις πρόσκαιρες και σύντομες συγκινήσεις’ δηλώνει η Κα Λούσι Πέρντι, υπεύθυνη της έρευνας, τονίζοντας, ουσιαστικά ότι ‘η καταναλωτική θεραπεία’ δημιουργεί πιο δυστυχισμένους καταναλωτές και πιο πλούσιους εμπόρους.