Είναι παντού γύρω μας και όμως φαντάζουν φαντάσματα ενός περασμένου καιρού. Οι υποχρεώσεις τους στην Ελληνική, τουλάχιστον, κοινωνία είναι ευδιάκριτες και αφορούν την φροντίδα των νεαρότερων μελών της.

Όμως, δυστυχώς δεν ισχύει το ίδιο και για τα δικαιώματα τους, αυτό είναι ένα πρόβλημα με το οποίο έρχονται αντιμέτωποι πολλές δεκαετίες. Η παγκόσμια ημέρα ηλικιωμένων έχει περάσει, ωστόσο η ανάγκη για αλλαγή παραμένει ίδια μιας και η αδιαφορία και η έλλειψη σχεδίου ακόμα και σήμερα στοιχίζει πρωτίστως την ζωή τους και δευτερεύοντος ένα καλύτερο βιοτικό επίπεδο.

Στις ημέρες του κορωνοϊού βιώνουμε μια κατάφωρη αδικία που απαντάται στους ηλικιωμένους ασθενείς και δεν είναι άλλη από την μη επιλογή τους για διασωλήνωση εξαιτίας της ηλικία τους, δεν είναι λίγες οι φορές που ακούσαμε φέτος ότι αν αυξηθούν τα περιστατικά διασωλήνωσης τότε η εκλογή θα γίνει με βάση ηλικιακά κριτήρια τόσο στην Ελλάδα όσο και σε άλλες χώρες της Ε.Ε.

Σε τι σημείο φτάσαμε λοιπόν ώστε ένας άνθρωπος να επιλέγει να στερήσει ή όχι την ζωή ενός άλλου ανθρώπου; Πρέπει όσο τίποτα άλλο να υπογραμμίσω ότι η τρίτη ηλικία δεν αποζητά τον οίκτο της κοινωνίας, ούτε φυσικά διαφορετική αντιμετώπιση και επιεικέστερη σε σχέση με τους υπολοίπους πολίτες.

Ζητά αυτό που είναι δεδομένο και σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή σύμβαση και την πράξη για τα ανθρώπινα δικαιώματα αναφαίρετο: το δικαίωμα της ζωής. Αυτό περιλαμβάνει σύμφωνα με το άρθρο 2 της ευρωπαϊκής σύμβασης, ότι οι δημόσιες αρχές δεν πρέπει: να αφαιρούν μια ανθρώπινη ζωή, ενώ ταυτόχρονα πρέπει να λαμβάνονται εύλογα μέτρα για την προστασία της ζωής που κινδυνεύει.

Εξάλλου δεν πρέπει να παραβλέψουμε ότι η Ευρώπη έχει χαρακτηριστεί από πολλούς ως η ήπειρος με τον μεγαλύτερο αριθμό ατόμων τρίτης ηλικίας.

Η γεροντική κατάθλιψη είναι ο δεύτερος άξονας του άρθρου. Η κατάθλιψη έρχεται ως απόρροια της σταδιακής περιθωριοποίησης των ατόμων που οι οικείοι τους και γενικά το σύνολο της κοινωνίας εθελοτυφλεί πιστεύοντας ότι οι πρώτοι δεν έχουν παραγκωνιστεί.

Η στέρηση των ερεθισμάτων και των δημιουργικών ασχολιών δύναται ικανά να μειώσουν την αυτοπεποίθηση και να διαστρεβλώσουν την εικόνα που έχει ο ηλικιωμένος για τον εαυτό του δίνοντας τους την εντύπωση ότι είναι ανήμποροι, «βάρος» στους οικείους τους, ενώ έχουν μειωμένη αυτοεκτίμηση.

Η επιδείνωση της υγείας τους και πιο συγκεκριμένα προβλήματα όπως αυτά της αναπηρίας, των καρδιαγγειακών, της άνοιας – Αλτσχάϊμερ, του αναπνευστικού, του ανοσοποιητικού και άλλων σοβαρών ασθενειών στέκονται τροχοπέδη αναφορικά με εκείνα τα πράγματα που δεν είναι σε θέση πλέον να διεκπεραιώσουν επιτυχώς σε σχέση με το παρελθόν.

Εδώ συναντάμε συχνά και το σφάλμα που κάνουν οι περισσότεροι λέγοντας ότι η κατάθλιψη στους ηλικιωμένους είναι αναπόφευκτη λόγω της ηλικίας και των όσων βιώνουν δηλαδή την επώδυνη αντίστροφη μέτρηση με τον θάνατο.

Ωστόσο, αυτό ισχύει σε πολύ μικρό ποσοστό. Οι σύγχρονοι επιστήμονες κατατάσσουν την γεροντική κατάθλιψη ως την νόσο που πρέπει να αντιμετωπίζεται άμεσα με φαρμακευτική αγωγή και βοήθεια ειδικού και να μην αναλώνεται πολύτιμος χρόνος σε μοιρολατρικές στάσεις ζωής που αφορούν την προχωρημένη ηλικία γιατί σε πολύ μεγάλο βαθμό είναι αντιμετωπίσιμη και τα συμπτώματα μπορούν να εξαλειφθούν δραστικά.

Εν κατακλείδι, το δικαίωμα στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο υγείας θα πρέπει να περιέχει και την σωματική όσο και την ψυχική υγεία του πληθυσμού.

Το διεθνές σχέδιο δράσης της Βιέννης για την γήρανση 1983, το διεθνές σχέδιο δράσης της Μαδρίτης για τη γήρανση 2002, η διακήρυξη για τη γήρανση της γενικής συνέλευσης του ΟΗΕ 1992 προβλέπουν την καλύτερη δυνατή αντιμετώπιση των ηλικιωμένων αναφορικά με την υγεία και με κάθε πτυχή της ανθρώπινης ζωής.

πηγες:

https://www.aequitas-humanrights.org
Σύντομη Εισαγωγή Στα Δικαιώματα Των Ηλικιωμένων Ατόμων

https://www.gernaoallios.gr › dikeo…
Δικαιώματα και υποχρεώσεις των ηλικιωμένων