Δεν είναι λίγες οι φορές που έχουν εμπνευστεί διάφοροι συγγραφείς και σκηνοθέτες  από αυτό το ιδιαίτερο σύνδρομο. Ο μικρός σοφός ή αλλιώς το σύνδρομο άσπεργκερ ανήκει στο φάσμα του αυτισμού.

Το όνομα του πήρε από τον Αυστριακό παιδίατρο Hans Asperger πρώτη φορά το 1945 όταν εντόπισε σε κάποιους ασθενείς του μία συγκεκριμένη συμπεριφορά. Η διάγνωση τους είναι εφικτή γύρω στην ηλικία των 5 και 6 ετών.

Οι ενδείξεις των ατόμων με σύνδρομο Άσπεργκερ διέπονται από ομιλία με έλλειψη ρυθμού, παράξενη τονικότητα ή μονοτονία. Αδυναμία προσαρμογής της έντασης της φωνής ανάλογα με τις συνθήκες. Τάση απομόνωσης λόγω αδυναμίας επικοινωνιακών δεξιοτήτων ή έλλειψης ενδιαφέροντος.  Εμμονή με ένα συγκεκριμένο θέμα. Τέλος, μειωμένη ανάπτυξη κινητικών ικανοτήτων, κακός συντονισμός και αδέξιες κινήσεις.

Τα άτομα αυτά έχουν μέση ή και ανώτερη νοημοσύνη. Είναι ικανοί να διαπρέψουν σε τέχνες, επιστήμες και γράμματα. Επίσης, δεν παρουσιάζουν σημαντικές καθυστερήσεις ή αποκλίσεις στην απόκτηση της γλώσσας, όπως συμβαίνει συχνά με τα αυτιστικά άτομα.

Ωστόσο, πτυχές της κοινωνικής επικοινωνίας επηρεάζονται αισθητά. Η κάθε περίπτωση είναι διαφορετική και άλλα άτομα επηρεάζονται λιγότερο σε σχέση με ανθρώπους του ίδιου συνδρόμου. Με την κατάλληλη υποστήριξη, όλα τα άτομα είναι ικανά να ζήσουν μια ολοκληρωμένη και ανεξάρτητη ζωή.

Τομείς που μπορεί να αποτελούν ιδιαίτερο ενδιαφέρον γι’ αυτούς περιλαμβάνουν συλλογή αντικειμένων ή πληροφοριών για συγκεκριμένα θέματα. Τα ενδιαφέροντα τους μπορεί να είναι ισόβια ή να αλλάζουν κατά διαστήματα ενώ πολύ απότομα μπορεί να πάψουν να ασχολούνται με κάτι και να ασχοληθούν εκ νέου με κάτι τελείως διαφορετικό.

Μέσα από τα ενδιαφέροντα που αναπτύσσουν μπορούν να μάθουν πάρα πολλά πράγματα και να γίνουν ειδήμονες στον τομέα με τον οποίο έχουν επιλέξει να ασχοληθούν.

Οι άντρες φαίνεται να είναι πιο επιρρεπείς σε σχέση με τις γυναίκες, ενώ ο λόγος παραμένει αδιευκρίνιστος. Οι κλινικές μελέτες υποδεικνύουν ότι ένας συνδυασμός παραγόντων, τόσο γενετικών όσο και περιβαλλοντικών, μπορεί να ευθύνεται για τις αλλαγές στη νευροβιολογική εξέλιξη του εγκεφάλου.

Η κληρονομικότητα φαίνεται να σχετίζεται, διότι το σύνδρομο εμφανίζεται πιο συχνά σε συγγενικά άτομα.  Περιβαλλοντικοί παράγοντες που μπορούν να δράσουν μεμονωμένα ή μαζί αυξάνοντας την επίδραση της γενετικής προδιάθεσης περιλαμβάνουν τοξικά ανοίγματα, τερατογόνα, προβλήματα με την εγκυμοσύνη ή τον τοκετό, και προγεννητικές λοιμώξεις.

Τα άτομα αυτά δυσκολεύονται να αντιμετωπίσουν τις αλλαγές και προτιμούν την ομοιομορφία έτσι προσκολλώνται σε συμπεριφορές ρουτίνας προκειμένου να ελέγξουν τη σύγχυση και το άγχος που βιώνουν, ειδικά όταν πρόκειται να αντιμετωπίσουν νέες καταστάσεις. Δεν αλλάζουν τις δραστηριότητες της μέρας έχοντας πάντοτε μια προκαθορισμένη σειρά, ειδάλλως αναστατώνονται εάν το πρόγραμμα τροποποιηθεί για κάποιο λόγο.

Τα άτομα με Άσπεργκερ έχουν συνήθως υπερευαισθησία. Είναι ασυνήθιστα ευαίσθητα σε ήχους, γεύσεις, μυρωδιές και εικόνες. Με αποτέλεσμα να ταράζονται όταν οι άλλοι δεν έχουν παρατηρήσει απολύτως τίποτα. Προκειμένου να διαχειριστούν την έντονη ενόχληση που βιώνουν μπορεί να συμπεριφερθούν ασυνήθιστα. Για αυτό, όσοι άνθρωποι δεν γνωρίζουν για το σύνδρομο αυτό θεωρούν αυτά τα άτομα ιδιόρρυθμα και εκκεντρικά.  

Η θεραπεία διαφέρει από άτομο σε άτομο με το σύνδρομο Άσπεργκερ. Κάποιοι ειδικοί επικεντρώνονται στην διατροφή, ενώ άλλοι υπογραμμίζουν την χρησιμότητα κάποιας φαρμακευτικής αγωγής. Ωστόσο, τίποτα δεν είναι δεδομένο γιατί τα συμπτώματα και πως τα αντιμετωπίζει και τα εκλαμβάνει ο κάθε ασθενής είναι διαφορετικά.

Επιπλέον, η χρήση λογοθεραπείας συμβάλλει στην όσο το δυνατόν καλύτερη ανάπτυξη κοινωνικών δεξιοτήτων. Ακόμα, ορισμένα άτομα αντιμετωπίζουν φοβίες, άγχος, ή κατάθλιψη. Η γνωσιακή – συμπεριφορική θεραπεία μπορεί να είναι βοηθητική για τη μείωση αρνητικών συναισθημάτων και συμπεριφορών, επιφέροντας αλλαγή στις σκέψεις και τις αντιλήψεις του ατόμου.

Οι θεραπευτές επιδιώκουν να μειώσουν δύσκολες συμπεριφορές, όπως εμμονές ή ξεσπάσματα, ενώ ταυτόχρονα διδάσκουν τα άτομα να εξοικειώνονται με τα συναισθήματα τους και να τα διαχειρίζονται με πιο βοηθητικούς τρόπους.

Τέλος, η χρήση εργοθεραπείας είναι ζωτικής σημασίας επειδή με αυτόν τον τρόπο το παιδί αποκτά καλύτερο έλεγχο των κινήσεων του που επιτυγχάνεται πρώτα με καλύτερο έλεγχο των αισθήσεων του.

Απ’ ότι μπορούμε να αντιληφθούμε τα άτομα με Άσπεργκερ είναι άτομα ανεξάρτητα, αυτάρκεις, με ιδιαίτερη σκέψη, υψηλή απομνημόνευση, ακαδημαϊκές δυνατότητες, με ανάγκη για απόλυτο έλεγχο. Όλα τα παραπάνω δεν πρέπει να θεωρούνται ούτε χάρισμα μολονότι χρωματίζονται θετικά, ούτε όμως και μειονέκτημα για το άτομο που τα φέρει.

Η σωστή διαχείριση όλων αυτών είναι ικανή ώστε να φέρει τα επιθυμητά αποτελέσματα προκειμένου ο άνθρωπος να κερδίσει μια καλή ποιότητα ζωής. 

Πηγές:

1. www.meletontas
2. https://www.paidiatros.com/asperger-syndrome
3.  Ειρήνη Χριστοφόρου, Συμβουλευτική Ψυχολόγος
4. Onmed.gr